20. Ucieczka przed własnym sumieniem, część III.

Samotny świat Draco Malfoya.

Opowiadanie I: Oczy szeroko zamknięte.

W poprzednim odcinku:

Był zaskakująco nieśmiały, ale czarujący, jak zawsze. Z konsternacją stwierdziła, iż Draco Malfoy nie zmienił się ani odrobinę. Nadal elegancki i przystojny, czarował spojrzeniem każdą przechodzącą kobietę. Nigdy nie wiedziała jak mu się to udaje. Ale zawsze myślała też, że jest odporna na ten czar. I nieustannie wyrzucała z pamięci moment, kiedy sama poddała się sile jego pewnego siebie uśmiechu. Najłatwiej było jej oszukiwać samą siebie w tej kwestii.

Nigdy nie miała zapomnieć ilości zazdrosnych spojrzeń, jakie rzuciły jej bogate piękności, kiedy on przysiadł się do jej stolika.

[ Rihanna – Stay ]

Zaraz po otwarciu oczu długo zastanawiała się gdzie jest. Przez kilka długich chwil zupełnie bez ruchu obserwowała swoje otoczenie, żeby przypomnieć sobie, że leży w hotelowym pokoju. Przypomniała sobie wczorajszą długą, nocną rozmowę i naleganie Draco, żeby pozwoliła sobie wynająć na noc pokój, gdyż bez sensu byłoby wracanie do domu w samym środku nocy. Hotelowy bar jest otwarty zdecydowanie zbyt długo, pomyślała Hermiona, powoli wychodząc z pościeli i krzywiąc się z powodu tępego bólu głowy. Nie powinna była wczoraj pozwolić Malfoyowi na postawienie sobie drinka. Kilku drinków… Wczoraj alkohol zdecydowanie był jej przyjacielem który pomagał w wydobywaniu z siebie niezbędnych słów, tym bardziej, że wczorajsza rozmowa była jedną z najtrudniejszych w jej życiu. Najchętniej siedziałaby tylko naprzeciw Niego i łapczywym spojrzeniem obejmowała jego twarz, dłonie, ruchy. Rozkoszą było wydobywanie z pamięci tego, co uznała już za bezpowrotnie stracone.

Wymeldowała się z hotelu bez problemów, chociaż w duchu ciągle wierzyła, że Draco wykręcił jej jakiś numer, nabrał ją na wynajęcie tego pokoju, a ona była zbyt rozkojarzona przez alkohol, żeby przejrzeć jego zamiary.

W domu na pewno się o nią martwili. Wyobraziła sobie pełną niezadowolenia i nagany minę pani Weasley, kiedy będzie próbowała się wytłumaczyć, że było zbyt późno na powrót do domu. Będzie musiała skłamać, mówiąc, że spotkała starego znajomego. Ron będzie pewnie nalegał, żeby powiedziała mu kto to był, nawet za cenę całodziennej kłótni. Ginny na pewno stanie w jej obronie, ale kiedy zostaną same będzie rzucała te pytające spojrzenia, które tak krępowały Hermionę. Jeszcze sama nie pogodziła się z tym co reprezentował Draco, więc tym bardziej nie była gotowa mówić o tym przyjaciółce. Sama myśl o utarczkach z Weasleyami sprawiała, że czuła się bardzo zmęczona i przytłoczona powrotem do Nory.

 Ktoś przestąpił jej drogę.

- Jak spędziłaś noc w najdroższym hotelu na jaki stać to miasto? – zapytał trochę kpiąco, ale bez cienia złośliwości.

- Draco, daj spokój, muszę wraaa… - ziewnęła.

Chciała go wyminąć, ale on złapał ją za rękę.

 - Czekaj!

 Utkwiła w nim pytające spojrzenie. Naprawdę chciała już uciec i potraktować go jako wytwór wyobraźni. Tak miało być jej łatwiej w całej tej cholernej przyszłości bez niego.

- Pozwól mi spędzić ze sobą jednen dzień.

- Co?

- Jeden dzień, zanim odejdziesz.

  Patrzył na nią tak długo i intensywnie, a ona miała wrażenie, że namyśla się przez całą wieczność. Ruchliwa londyńska ulica na której stali, żyłam własnym życiem. Co chwilę ktoś potrącał ich ramieniem, żeby z niezadowoleniem lub przekleństwem wyminąć dwójkę młodych ludzi utrudniającą ruch. W każdej minucie w ich otoczeniu pojawiała się jakaś nowa osoba, dźwigając torby z prezentami i starając się wypatrzyć w witrynach sklepów jakieś niezbędne drobiazgi, które mogłaby ofiarować w prezencie swoim bliskim. Cały czas, ktoś nieustannie się spieszył, chcąc zamknąć ostatnie sprawy. Nic dziwnego – była przecież Wigilia Bożego Narodzenia. Czarodzieje też obchodzili to święto. Była to piękna tradycja, noc pełna magii – zupełnie innej niż ta, którą sami praktykowali.

Na domiar złego, z szarego nieba zaczął sypać śnieg.

Hermiona niemalże przebudziła się z tego dziwnego bezruchu, kiedy poczuła jak mały płatek śniegu roztapia się w zetknięciu ze skórą na jej policzku.

- Zgoda… - powiedziała powoli.

Miał minę pełną ulgi, jakby okazało się, że co najmniej milion funtów, które zaryzykował, okazały się dobrą inwestycją.

- Ale jeśli tylko spróbujesz chociaż jednej ze swoich sztuczek…

- Nie wolno korzystać mi z mojego uroku osobistego?

- W żadnym razie – powiedziała poważnie. Nic nie mogło jej utrudnić tego wyzwania.

Rozbawiło go to tylko, ale przytaknął.

- Dobrze… w takim razie… gdzie mnie zabierasz?

  Uśmiechnął się łobuzersko.

[ Rihanna – Stay - again :) ]

Prowadził ją za rękę przez zaśnieżony ogród. Miała złe przeczucia, ale posłusznie dreptała za nim, nie chcąc, żeby pomyślał, że się boi.

Jej wzrok padł na zamarznięte zaklęciami fontanny, które tworzyły artystyczne lodowe rzeźby. Pomyślała, że w lecie, kiedy cała ta woda spływa z niezliczonych kondygnacji fantazyjnych kamiennych wodotrysków, cały ogród musi szumieć niemal jak gigantyczny wodospad. A teraz to wszystko zastygło, a zachwycającym swoją finezją kształcie. Miała ochotę wyciągnąć rękę i dotknąć jakiejkolwiek z lodowych rzeźb, żeby upewnić się, że istnieją naprawdę, ale bała się, że uszkodzi kruchy lód.

- Gdzie jesteśmy, Draco? – zapytała, nadal z oszołomieniem przyglądając się pełnym przepychu, równo przystrzyżonym żywopłotom, nawet jeśli były idealnie pokryte pierzyną śniegu.

- W Wildshire, a konkretniej… w moim ogrodzie.

- Co?! – Puściła gwałtownie jego rękę, cofając się o krok. 

- Dlaczego jesteś zaskoczona? – Malfoy sprawiał wrażenie spokojnego i nieco rozczarowanego jej reakcją na tę nowinę.

Chyba nie zakładał, że Hermiona ucieszy się z tej wiadomości…?

- Może dlatego, że… - zajęknęła się. Nie wiedziała co powiedzieć. Dlatego, że to dom Śmierciożerców? Że mogłaby oberwać Avadą Kedavrą szybciej, niż przekroczyłaby prób jego posiadłości? Nie chciała go ranić, ale… ale to było takie nierozsądne z jego strony.

- Mój ojciec jest w Azkabanie, chyba to wiesz? – zapytał, a jego ton nagle zrobił się wyczuwalnie bardziej oschły.

            Nie chciała, żeby to wszystko toczyło się w taki sposób. Nie chciała przypominać mu o jego ojcu, o odpowiedzialności, która na nim przez to ciążyła.

- Draco, ja nie…

- Mojej matki też tutaj nie ma – nie chciała siedzieć tutaj w samotności, wyjechała do swojej rodziny – przerwał jej. Obrócił głowę, żeby nie widziała jak zaciska usta ze złości. Gdyby mógł zmienić swoje cholerne życie! Dlaczego ona nigdy nie mogła zrozumieć, że jego świat już tak wyglądał? Że jego rodzina nie była idealna, że jego życie było pełne samotności, odczuwalnej na każdym kroku. Że nie marzył o niczym innym, niż o tym, co ona sama miała przy każdym powrocie do domu, nie zwracając nawet uwagi jak wiele posiada.

- Draco, przepraszam.

- Nie masz za co. To logiczne, że uważasz mnie za osobę niegodną zaufania.

- Nie chciałam, żeby to tak zabrzmiało.

Raniły ją jego słowa, ale poniekąd miała rację zachowując ostrożność. Już raz ją oszukał – jaką miała gwarancję, że nie zrobi tego po raz kolejny?

- A czego chciałaś?

- Teraz jesteś niesprawiedliwy.

             Podeszła do niego. Ze wszelką cenę starał się nie patrzeć jej w oczy, ale zmusiła go do tego, stając na palcach i biorąc jego twarz w dłonie.

- A więc jestem tu bezpieczna, tak? – zapytała. Patrzył na nią przez kilka chwil, a w jego oczach błysnęło rozbawienie.

- Ze mną jesteś bezpieczna nawet na końcu świata – odpowiedział jej, zdejmując jej dłonie ze swojej twarzy i biorąc je w swoje. – A teraz rusz się, nie będziemy marznąć na dworze cały dzień.

            Bez ostrzeżenia odwrócił się do niej plecami i ruszył w stronę wejścia. Roześmiała się i sięgnęła rękami w najbliższą zaspę śniegu, formując w dłoniach kulę. Zamachnęła się i śnieg uderzył go w bark. Natychmiast obrócił się zdezorientowany; na jego wargi wpłynął szeroki uśmiech. 

- Naprawdę zamierzasz atakować mnie w moim własnym ogrodzie?

            Pokręciła głową, robiąc niewinną minę, w stylu „to nie ja”, ale było już za późno. Rozpędzony, natarł na nią, przewracając ją w śnieg i przygniatając ją lekko przyjemnym ciężarem swojego ciała. Bała się, że zaraz napcha jej za kołnierz tonę śniegu, albo natrze jej policzki, a ona nie będzie miała nawet szansy się obronić. Ale zanim zdążyła wykonać jakikolwiek ruch, który pozwoliłby jej na samoobronę, jego usta zaatakowały ją z tak gwałtowną dawką pasji, że nie miała nawet siły, żeby się przeciwstawić. Zamiast tego, postanowiła poddać się, obejmując go za szyję i przyciągając do siebie jeszcze bliżej. Nie wypuszczała go z objęć, nawet kiedy śnieg faktycznie wleciał jej za kołnierz i poczuła dotkliwe zimno na karku. Była już zmarznięta, przemoczona i nieco obolała, ale gdyby miała wybierać… zostałaby z nim w tej zaspie śniegu do końca świata.

*

Kichnęła.

- Może jednak przyniosę ci herbatę? – zapytał i zanim zdążyła zaprotestować, wstał z łóżka, szukając w szufladzie suchych ubrań. Założył spodnie i kaszmirowy sweter. Wyglądał tak cudownie, że niemal nie żałowała, że materiał zasłonił jej widok jego perfekcyjnie nagiego ciała. 

Ona sama trzęsła się teraz w pościeli. Kiedy opuścił swoje miejsce u jej boku, zrobiło jej się zimno. Ciepło jego ciała ogrzewało ją w wystarczającym stopniu. Ale wiedziała, że muszą kiedyś wyjść z tego łóżka, przerwać idealny sen i wrócić do rzeczywistości. Nie chciała tego robić, bardziej niż czegokolwiek innego w swoim życiu.

- Nie mam damskich ubrań – wzruszył ramionami.

- Nie szkodzi, coś sobie wybiorę. – Uśmiechnęła się do niego nieśmiało. Podszedł do krawędzi łóżka i pocałował ją w czoło.

- Ubierz się i zejdź na dół. Od kiedy nie mamy skrzata domowego, sam muszę robić herbatę – zaczął marudzić, ale ona rzuciła mu karcące spojrzenie.

            Wstała, podchodząc do komody i wybierając zdecydowanie za duży na nią i zapewne lekko niedopasowany na niego, sweter. Sięgał jej do połowy uda. Ubrała bieliznę i na szczęście okazało się, że jej zakolanówki są już suche.

            Rozejrzała się po pokoju, szukając jakiegoś grzebienia – czegoś czym mogłaby rozczesać splątane - przez jego palce - loki. Podeszła do biurka, otwierając pierwszą z szuflad i nieomal zachłysnęła się z wrażenia. Drżącymi palcami, bardzo delikatnie podniosła biało-czerwony kwiat - Achilleos Singulari, który podarował jej tak dawno temu. Nosiła go zawsze przy sobie do momentu w którym go zgubiła. Przetrząsnęła wszystkie swoje rzeczy, cały dom – bezskutecznie. Myślała, że przepadł bezpowrotnie. A teraz okazało się, że on go znalazł i zachował.

- Dlaczego uciekłaś wtedy w hotelu? – Na dźwięk jego głosu podskoczyła. Bezszelestnie stanął z drzwiach, w rękach trzymając dwa kubki herbaty. Zamiast odpowiadać, postanowiła zaatakować:

- Dlaczego zostawiłeś mnie wtedy w stodole?

            Westchnął, obrócił się w drzwiach i spróbował odejść, ale była szybsza. Podbiegła do niego, kładą    c mu dłonie na ramionach, drugi raz tego dnia wymuszając, żeby patrzył jej w oczy.

- Poczekaj. Przepraszam, nie musisz odpowiadać. To było tak dawno temu i… myślę, że to już za nami.

Tamte zdarzenia były już dniem wczorajszym, bolały, ale przeminęły. Tylko ich echo sprawiało dyskomfort, było zarysowaniem ich relacji. Ale to jedynie echo, które wraca tylko czasami. Oni mieli szansę stworzyć nową przyszłość.

- Pytałaś skąd mam tę bliznę.

Dotknął miejsca na swojej twarzy.

- Tak.

Uśmiechnęła się, a on wręczył jej kubek z parującą herbatą, zaczynając powoli opowiadać. Nigdy nie rozmawiali ze sobą tak szczerze i tak otwarcie jak tym razem.

 Oboje tak bardzo czekali na ten monet, w którym przeszłość poszła w niepamięć, a on nadszedł tak płynnie i niespodziewanie, że nawet nie zwrócili na to uwagi, zatracając się we wzajemnych opowieściach.

Było Boże Narodzenie. Hermiona tyle razy przeżywała ten dzień w swoim życiu, że powoli przestawał znaczyć dla niej coś więcej, niż tylko kolacja z rodzicami w Londynie, ciepło domowego ogniska i prezenty pod choinką. Jednak tym razem okazało się, że pomimo braku całej świątecznej otoczki, która towarzyszyła jej każdego roku, wiedziała, że to będą najpiękniejsze święta w jej życiu.

*

[ Ed Sheeran – Give Me Love ]

            Londyn jak zawsze zalany był milionem odgłosów.

Prowadził ją za rękę po ulicy, napawając się ostatnimi chwilami jej obecności. Ostatnią godzinę spędzili w hotelowej kawiarence, gdzie to wszystko się zaczęło. Ostatnie pół godziny sprawiły, że stała się mniej rozmowna. Patrzyła tylko w skupieniu na jego twarz, co jakiś czas pochylała się, żeby go pocałować, palcami delikatnie dotykając jego blizny na policzku, którą po usłyszeniu jej historii niewątpliwie pokochała, jakby chcąc wynagrodzić mu swoim dotykiem to co go spotkało. Kiedy nadchodziły te momenty, kiedy musiała odwracać wzrok od jego twarzy, bo zbyt wielki ból sprawiała jej myśl, że może widzi go już naprawdę po raz ostatni, bazgrała długopisem po serwetce. Ale zanim zdążył zauważyć co tam napisała, szybko ukryła ją w kieszeni przed jego wzrokiem. I zaczynała coś opowiadać, starając się brzmieć beztrosko. Ale on widział w jej oczach smutek i strach przed tym, co miało ich czekać za kilkanaście minut.

- Możesz zdecydować czy te kilka godzin było tylko snem, czy chcesz to kontynuować… – zaczął.

- Wiesz, że nie mogę z tobą wyjechać z Anglii. Ciebie nic tutaj nie trzyma, ale mam w Londynie całą rodzinę, przyjaciół… Nigdy nie miałam odwagi do zmian. Kocham cię, Draco… ale nie sadzę, że potrafię zostawić za sobą całe swoje życie. Ty nie potrafisz zostać, ja nie mogę wyjechać. Nasze wewnętrzne lęki same za nas zadecydowały.

            Patrzył na nią długo, chłonąc każdy szczegół jej twarzy, który mógłby zapamiętać. Nie chciał jej mówić, dlaczego nie może zostać w Anglii. Nie był tutaj bezpieczny, a co najbardziej ironiczne – niebezpieczeństwo nie ciążyło mu ze strony Śmierciożerców tak bardzo jak ze strony Ministerstwa Magii. Jeśli do tej pory sama na to nie wpadła, nie mógł tak po prostu jej zniszczyć idealnego pożegnania.

- Gdybym miał wyjście, nigdy nie pozwoliłbym, żeby cokolwiek mogło za mnie decydować o życiu przy tobie, wiesz o tym – powiedział cicho. Dosłyszała to, ale nie zupełnie nie zrozumiała sensu. Nie oczekiwał od niej, że go zrozumie.

Stanęła na palcach, całując go w usta.

- Wesołych Świąt, Draco – szepnęła, nie wiedząc czy po jej policzku spływa łza czy roztopiona ciepłem skóry śnieżynka. Podniosła jego dłoń, wyciągając z kieszeni wymiętoszoną z nerwów serwetkę i wcisnęła mu ją do ręki. Z zaskoczeniem podniósł ją i nie wiedząc czego od niego oczekiwała, przyłożył do jej twarzy, ocierając łzy.

- Nie, głuptasie! – zaśmiała się. – Nie dałam ci tego w tym celu.

- Po co mi to?

- Po prostu weź.

- Po co? – dopytywał się.

- Chcę po prostu mieć pewność, że będziesz wiedział gdzie jestem, kiedy w wigilijny wieczór poczujesz się bardzo samotny.

Uśmiechnęła się mimowolnie, a potem odwróciła się do niego plecami i odeszła.

Patrzył za jej oddalającą się sylwetkę. Było już ciemno, śnieg zaczynał sypać coraz mocniej, utrudniając widoczność.

On nie miał gdzie wracać. Chciałaby przez całą wieczność spoglądać w ślad za brązowowłosą pięknością, która zniknęła w granatowym obłoku nocy. Zerknął na swoją dłoń, w której kurczowo ściskał podarowana mu serwetkę. Jego twarz wykrzywił dziwny wyraz, niby smutny, ale przypominający uśmiech. Drobne literki, nieco rozmazane przez wilgoć jej łez i śniegu, wykaligrafowane na białym materiale skurczyły się, gdy dłoń chłopaka ponownie się zacisnęła.

Nie chciał wybierać, nie mógł tego zrobić. Każda kolejna minuta w tym kraju narażała go na aresztowanie. Hermiona nie dostrzegała jego sytuacji tak jak mogło to zrobić Ministerstwo. W każdej chwili mógł zostać oskarżony o porwanie Hermiony, o współpracę z Czarnym Panem. Wszystko miało swoje prawne podstawy, a on wiedział, że nie jest do końca niewinny. Nikt oprócz niej nie wiedział jak jest naprawdę.

Z drugiej strony podjęcie ryzyka wiązało się z tym, że stąd nie wyjedzie. Że będzie mógł spędzić z nią cały swój czas, który mu pozostał. Że po raz pierwszy spędzi święta z kimś, komu na nim zależy. Że przez ten czas, chociaż raz w całym swoim życiu, nie będzie czuł się samotny. Był tylko człowiekiem, a słabości to rzecz jak najbardziej ludzka. A ona była jego słabością, jedną z największych.

Spoglądał w ciemnogranatowe niebo, obserwując pierwszą, jaśniejącą gwiazdę.

Jeszcze raz spojrzał na serwetkę, wymiętoszoną w dłoni. Każdy znał już na pamięć każdą literkę, każdy charakterystyczny zawijas jej pisma…

Mógł zaryzykować, mógł zostać w Londynie jeszcze te kilka dni. W święta nikt chyba nie będzie go szukał. A potem ucieknie. Albo zostanie z nią. Na zawsze. No, do momentu w którym go złapią. Nie musiał ryzykować, mógł uciec już teraz. Wystarczyłoby jedno machnięcie różdżką. A jednak...

Po raz ostatni spojrzał na serwetkę, rzucając ją na ziemię i pozwalając, żeby całkowicie zamokła, rozmazując atrament. Ten adres nie był mu już potrzebny na papierze, miał go w pamięci niemal boleśnie wypalony.

Nie czekając ani sekundy dłużej… pobiegł.

***

Początek jest trochę zmieniony niż to, co było w poprzednim odcinku, ale przez przypadek napisałam to jeszcze raz. :P

Dedykuję to wszystkim tym, którzy utrzymują, że nienawidzą świąt. Mam nadzieję, że może w tym roku ich magia pozwoli Wam zmienić zdanie. Okej, jest odcinek, czekałam z nim na ten dzień. A teraz uciekam na wigilijną kolację! :)

Pogodnych świąt! <3