Księżniczka. Jednoczęściówka.

[ PEOPLE HELP THE PEOPLE – BIRDY ]

 JEDNOCZĘŚCIÓWKA.

 Tego dnia słońce za nic nie mogło się zdecydować czy ma wychylić się zza sennych, wczesnowiosennych chmur. Co jakiś czas jego ciepłe promienie leniwie wypływały poza szary kontur obłoków,  oświetlając twarz postaci siedzącej przy ogromnym mahoniowym biurku i skrobiącej coś zawzięcie na skrawku żółtawego pergaminu. Ktoś, kto mógłby w tym momencie ujrzeć rzeczoną kobietę, bez wahania mógłby powiedzieć, że jest niezmiernie skupiona. Świadczące o tym usta zaciśnięte w  wąską linię, przymrużone powieki i wyraz determinacji na twarzy, jeszcze bardziej mogłyby pogłębić obserwatora, w tym, jakże mylnym stwierdzeniu.

Owszem, Hermiona pisała coś zawzięcie, ale jej myśli były zaprzątnięte czymś zupełnie innym, bardzo odległym od wykonywanej czynności… Wstała, unosząc rękę i jedynym gwałtownym ruchem zrzucając wszystko z biurka. Pokaźnych rozmiarów waza, zapewne bardzo stara i bardzo droga, upadła z brzękiem na drewnianą podłogę, tłukąc się na tysiąc porcelanowych kawałków. Hermiona nawet nie drgnęła. Stała przy dużym wykuszowym oknie, patrząc na roztaczający się za nim krajobraz. Rozciągający się daleko, bogaty w roślinność, ogród odżywał po zimie… Z ziemi zaczęły wyłaniać się przebiśniegi, a gdzieniegdzie, pomiędzy kończącym już swój żywot śniegiem, wyłaniała się zieleń trawy. Ogromne, rozłożyste drzewo, stojące w centrum labiryntu roślinności, niemal muskało szybę jej pokoju swoimi cienkimi gałązkami. Palce Hermiony mimowolnie ześlizgnęły się po chłodnej szybie, mając słabą nadzieję poczuć dotyk rośliny…

 Przeszywający na wskroś, głośny i pełen rozdzierającej serce rozpaczy, okrzyk rozdarł ciszę panującą w wielkim domu. Hermiona zaciskała dłonie na uchwytach klamek, szarpiąc się z okiennicą. Wiedziała, że okno zabezpieczone jest silnym zaklęciem i żadna ludzka siła nie była w stanie go otworzyć, jednak ona nie była osobą, która łatwo się poddaje. W tym momencie tak bardzo pożałowała, że nie ma przy sobie różdżki. Odwróciła się ponownie w stronę pokoju i  z dziką zawziętością omiotła wzrokiem pomieszczenie. Gdyby tylko mogła zdziałać coś samym spojrzeniem! Stare, wyszukane i z pewnością bardzo cenne meble zapełniały część gabinetu. Ogromna sofa, w kolorze delikatnej zieleni, zastępująca łóżko. Obok niej, potężna biblioteczka pełna ciężkich woluminów, zachęcających do przejrzenia zawartości. I w końcu - wielkie biurko wykonane z mahoniu, dookoła którego leżały rozsypane zwoje pergaminów i szczątki antycznej wazy. W pokoju panował półmrok. Tylko nieliczne promienie słońca przedostawały się przez rozłożystą koronę drzewa rosnącego za oknem. Podeszła do potężnego mebla i zaczęła zbierać kawałki listów, tych odebranych i tych, które jeszcze nie ujrzały światła dziennego i nie wiadomo było czy kiedykolwiek ujrzą, zupełnie ignorując ostre odłamki naczynia, raniące jej ręce. Bezsilnie opadła na miękką sofę, kurczowo zaciskając palce na trzymanej korespondencji.

Droga Hermiono – zaczęła czytać – Właśnie wróciliśmy z Ginny z podróży poślubnej. Tunezja jest niesamowita! Tamten klimat wspaniale na nas podziałał, chociaż może nie klimat, tylko fakt, że jesteśmy tam razem. Ginny była zachwycona. Po powrocie czekało nas wiele niespodzianek. Jedną z nich jest wiadomość, że Ginny spodziewa się dziecka! Tak, Hermiono, będę miał synka! Albo córeczkę, oczywiście. Jestem taki szczęśliwy! Jedyne czego nam brakuje to Twoja obecność. Z Twoich listów wynika, że jesteś naprawdę szczęśliwa, ale jestem pewien, że tęsknisz za mną i za Ronem. Właśnie, co do Rona: znowu awansował! Został szefem Departamentu Międzynarodowej Współpracy Czarodziejów! Wiesz, bardzo mu zależy, żeby się z Toba zobaczyć, nawet mimo wydarzeń, no wiesz, tych kilku ostatnich miesięcy… Mam nadzieję, że spotkamy się na święta? Nie mogę się doczekać, mam Ci tyle do opowiedzenia! – Przestała czytać, powstrzymywana przez łzy coraz bardziej rozmywające obraz przed jej oczami. Zrezygnowana, odłożyła wiadomość od Pottera i podniosła list, który ona sama tak zawzięcie pisała przed kilkoma minutami.

Drogi Harry! Życie nie zawsze układa się tak jak tego pragniemy. Moje niestety potoczyło się niezgodnie z moimi oczekiwaniami. Mogę już teraz śmiało powiedzieć, że nie zobaczymy się w święta… Pewnie, znając życie, nie zobaczymy się już nigdy… To wspaniałe, że Ginny jest w ciąży! Nawet sobie nie wyobrażasz jaka jestem z tego powodu szczęśliwa. Mam nadzieję, że wiedzie wam się dobrze. Ucałuj ode mnie Ronalda.

 List po chwili wylądował w śmietniku. Hermiona wiedziała, że coś takiego nigdy nie przejdzie przez „cenzurę” tego domu. Zamiast tego postawiła na puste słowa, układające się w obłudną całość:

Drogi Harry! U mnie wszystko dobrze. To wspaniałe, że Ginny jest w ciąży! Nawet sobie nie wyobrażasz jaka jestem z tego powodu szczęśliwa. Mam nadzieję, że wiedzie wam się dobrze. Ucałuj ode mnie Ronalda. Całuję, Hermiona

 Autorka listu wpatrywała się szklistym wzrokiem w rozmazujące się litery. Odłożyła korespondencję na biurko, a sama zajęła się przeglądaniem reszty papierów, wycinków i fotografii. Obracała w palcach zdjęcia nadesłane w listach,  przedstawiające Harry’ego i Ginny. W Tunezji, na ślubie… Na niektórych znalazł się nawet rudowłosy. Ułożyła je obok siebie i wpatrywała się z uśmiechem na rozradowane twarze przyjaciół.

„Jedyne, czego nam brakuje to Twoja obecność” szumiało jej w głowie. Nagle z pomiędzy kartek i fotografii wysunął się wyświechtany wycinek z Proroka Codziennego. Zdjęcie przedstawiało dwójkę młodych i widocznie szczęśliwych osób, trzymających się za ręce. Pod obrazkiem widniał nagłówek:

NAJSZCZĘŚLIWSZA PARA ROKU!

„Dwudziestego sierpnia odbyła się ceremonia ślubna Dracona Lucjusza Malfoya i Hermiony Jean Granger. Ich małżeństwo było najważniejszym towarzyskim wydarzeniem sezonu. Ponad setka gości doskonale bawiła się na hucznym weselu. Według znanych nam źródeł do ślubu miało w ogóle nie dojść. Lucjusz Malfoy, ojciec pana młodego, mocno sprzeciwiał się temu związkowi, ponadto młodzi, pochodzą z wrogich sobie domów: Slytherinu i Gryffindoru. Mimo wszystko jednak miłość jest silniejsza niż zasady i zakochani postanowili się pobrać. Jak oficjalnie wiadomo państwo młodzi zamierzają na podróż poślubną wyjechać do odległej Australii, gdzie w spokoju będą mogli nacieszyć się swoim towarzystwem.”

Hermiona wpatrywała się w zdjęcie z taką intensywnością, jakby chciała zniszczyć je wzrokiem. Zreflektowała się jednak chwilę później. Pozbierała starannie wszystkie papiery i umieściła je w drewnianej skrzynce, którą wsunęła pod biurko. Zostawiła tylko jeden, fałszywy list do przyjaciela. Nagle usłyszała trzask zamykanych drzwi frontowych. Jej mąż wrócił do domu. Draco wrócił do domu. Zawahała się, gorączkowo rozglądając się, jakby zrobiła coś złego. Dlaczego miała nieprzemijające wrażenie, że robi coś niezgodnego z prawem? Niezgodnego z panującymi w tym domu zasadami... Pospieszne kroki po schodach, a następnie korytarzem upewniały ją w przekonaniu, że mężczyzna zbliża się w stronę jej pokoju. Po chwili, do jej uszu dobiegł odgłos otwieranego zamka. Drzwi otworzyły się i stanęła w nich postać Malfoya. Hermiona spojrzała na niego oszalałym, praktycznie półświadomym spojrzeniem.

- Kochanie, już jeste… - Nie dokończył, gdyż but jego żony przeleciał kilka cali obok jego głowy. Po chwili dołączył do niego kolejny. Jednak i tym razem chybiła. Hermiona przeklinała się w duchu, że tak naprawdę nie chce zrobić mu krzywdy. Draco, lekko zaskoczony jej wybuchem, starał się utrzymać niewzruszony wyraz twarzy. Podszedł do żony i usiadł na kanapie obok niej, ale Hermiona nie zamierzała odpuścić. Zadawała mu cios za ciosem, waliła rękami praktycznie na oślep. Chciała żeby cierpiał. Żeby cierpiał tak mocno ja ona. Może nawet bardziej. Boksowała jego klatkę piersiową zaciśniętymi pięściami, nie zdając sobie sprawy, że nie sprawia mu bólu. Jego biała służbowa koszula w okamgnieniu zabarwiła się czerwonymi plamkami krwi. Oboje wpatrzyli się w świeżo powstałe plamy – Hermiona z lekkim przerażeniem, uświadamiając sobie, że faktycznie mogła go uszkodzić. Draco złapał ją za nadgarstki, przypatrując się z przerażeniem jej rękom. Westchnął głęboko – nie był to pierwszy raz, który wymagał interwencji z apteczką.

- Co ci się stało? – zapytał z troską, widząc poranione dłonie żony. Nie musiała odpowiadać, gdyż zobaczył odłamki wazy na podłodze. – Wiesz, to już czwarta w tym miesiącu. Naprawdę są cholernie drogie. W taki tempie w miesiąc zbankrutuję – zaśmiał się Draco, chcąc wywołać uśmiech na jej twarzy, ale Hermiona nie patrzyła mu w oczy. Pusty wzrok zawiesiła na bliżej nieokreślonym punkcie na ścianie. Blondyn podniósł się i podszedł do komody, gdzie w jednej z szuflad znajdowała się apteczka. Wyciągnął białe pudełko i ponownie usiadł obok brunetki. Jej opór stopniowo się zmiejszał, kiedy sięgał po jej dłonie.

- Teraz może trochę szczypać – ostrzegł, ale Hermiona prychnęła. Malfoy podniósł eliksir leczący rany i skropił nim rany na dłoniach żony. Syknęła z bólu i odruchowo szarpnęła ręką, ale on trzymał ją mocno. Zaczął delikatnie dmuchać, chcąc ukoić jej ból. Rany zaczęły się zmniejszać, znikać i po chwili nie było na nich już nawet śladu. Jedną ręką podniósł podbródek Hermiony, patrząc jej w oczy. Przez chwilę uciekała wzrokiem na boki, ale w końcu utkwiła spojrzenie w szarych tęczówkach męża. Draco zobaczył lśniące łzy w bursztynowych oczach.

Co się z nami stało?

- Dlaczego płaczesz? – zapytał, odgarniając kosmyk jej jedwabistych włosów za ucho. Poczuł, że te kilka jej łez sprawiło, że chciałby zmienić świat, tak, żeby już nic nie mogło jej skrzywdzić. Dziwne, prawda? Bo przecież to on ranił ją najbardziej.

- Dlaczego mi to robisz, Draco…? – Niespodziewany wybuch, rzeczywiście wzbudził w nim wyrzuty sumienia. Czuł, jak jego serce zamiera w piesi, a oddech zatrzymuje się w połowie drogi do płuc.

- Skarbie, przecież wiesz… Ile razy mam ci powtarzać, że to dla twojego dobra? I dla dobra naszego dziecka… - dodał, spoglądając na jej, delikatnie zaokrąglony brzuch. Martwił się, że jej ataki szału zaszkodzą maleństwu.

„Och, gdybym kierował się rozumem, gdybym kierował się rozumem

Byłbym zimny jak kamień i bogaty jak głupiec

Który odtrąca te wszystkie dobre serca.”

- Skąd ty możesz wiedzieć co jest dla nas dobre? – Głos jej się załamał przy ostatnim słowie i całą siłą woli powstrzymała łzy. Wszystko zaczęło się od momentu kiedy oznajmiła Draco, że jest w ciąży. Wtedy zabronił jej wyjść, pracować,  zabronił spotkań, z czasem uwięził ją w jej pokoju. Jego dziedzic musiał być bezpieczny. W okrutnym świecie czekało na nią zbyt wiele zagrożeń, zbyt wielu nieprzychylnie nastawionych ludzi… Ale ona wiedziała, że przecież byłaby ostrożna. Wiedziała, że nic by się im nie stało. Ale dla niego nie liczyły się już jej słowa, prośby, ani łzy. Był zaślepiony swoimi przekonaniami.

A ona nie była już panią domu. Była zakładnikiem.

Po raz kolejny tego dnia opadła na sofę. Może miał rację. Może była egoistką. Przecież się o nią troszczył… Zależało mu!

Draco widząc, że jego żona już się uspokoiła, przysunął się do niej i objął ją ostrożnie. Hermiona wpadła w jego ramiona z ulgą, wdychając zapach jego koszuli. Nienawidziła się za to, że nie może bez niego żyć. Gardziła sobą za to, że nie potrafi po prostu go nienawidzić.

Zawsze podobał mu się sposób w jaki wtulała nos w jego tors, sposób w jaki jej dłonie szukały uścisku jego dłoni. Powoli pochylił się i pocałował ją niespiesznie, czule. Odpowiedziała mu tym samym. Przepraszali się nawzajem na swój własny sposób.  Ale tak naprawdę tylko on był winny. Powoli przesuwał dłonie po jej ciele, ciągle składając na jej ustach pocałunki. Pocałunki pełne tęsknoty, chociaż była tak blisko. Tak bardzo mu na niej zależało. Nie mógł wyrazić tego słowami. Świadomość, że każdego dnia sprawiał jej ból była jak trucizna. Ale wiedział, że musi to robić. Ona nie była świadoma tego, co m o g ł o b y się stać, gdyby ktoś mu ich zabrał. I nie miało to nic wspólnego z tym, że jego życie na zawsze straciłoby sens.

Hermiona objęła go za szyję, a on cały czas obsypywał pocałunkami jej spragnione usta, jednocześnie uważając, żeby nie przygnieść jej swoim ciężarem ciała. Przesunął chłodną dłonią po jej brzuchu, wywołując na jej ciele gęsią skórkę. Jej skóra była delikatna, jak jedwab, a może nawet bardziej...

Nie. Nie mógł jej nic powiedzieć. Nie teraz, teraz musiał ją chronić. Ich chronić.

Całował żonę po szyi i obojczykach. Ona nie pozostawała mu dłużna, rozpinając guziki białej, służbowej koszuli. Tak pragnęła jego bliskości. Chciała, żeby zawsze był przy niej. Mógł krzywdzić każdego dnia, ale kiedy nadchodził wieczór, desperacko potrzebowała go w swoich ramionach.

Wyznawali sobie miłość w najsubtelniejszy, a jednocześnie najbrutalniejszy sposób. Kochając się i nienawidząc. Nienawidziła go, jednocześnie tak bardzo go kochając. Jemu zależało może nawet jeszcze bardziej, ale musiał krzywdzić ją każdego dnia. Nienawidził samego siebie za to, że stara się ich chronić za taką cenę.

Kiedy następnego ranka Hermiona otworzyła oczy, Draco już nie było. Puste miejsce po jej lewej stronie aż raziło po oczach. Jedyne co utwierdzało ją w przekonaniu, że miniona noc nie była tylko snem, był fakt, że list do Harry’ego zniknął z biurka, a zamiast niego leżała na nim ogromna, srebrna taca z parującą kawą i francuskimi rogalikami. W wazoniku, ktoś umieścił piękną czerwoną różę z ich ogrodu. Hermiona, owinięta w prześcieradło, podeszła do biurka i sięgnęła po kubek z kawą. Do uchwytu doczepiona była karteczka z napisem:

Jeśli będziesz potrzebowała czegokolwiek, tylko zawołaj, wiesz, że natychmiast dostaniesz wszystko, czego pragniesz.

PS: Wiesz, że ta róża nawet w jednej setnej nie dorównuje ci urodą. Kocham, Draco.

Niewzruszona, odłożyła karteczkę. Ta sama sytuacja powtarzała się każdego ranka. Budziła się w pustym łóżku, a na biurku już czekało królewskie śniadanie. Kiedyś, jak każda mała dziewczynka szukała swojego księcia z bajki. Była księżniczką, księżniczką zamkniętą w wysokiej wieży, ale nie czekała na swojego księcia.

Ona już go znalazła.

A on…

On ją uwięził.

 

***

 

Długo zastanawiałam się czy to opublikować.

To takie alternatywne Dramione. Wiem, że jest dziwne, ale chciałam sobie wymyślić, co mogłoby się stać pięć, dziesięć lat po zakończeniu takiego potencjalnego opowiadania. „Odmieniony” Draco, chcąc chronić rodzinę i nie mając pojęcia jak to zrobić, posunąłby się za daleko. Hermiona miałaby złamane serce. Obydwoje żyliby w kłamstwie, nieszczęśliwi. Nie wiem, dlaczego zebrało mi się coś takiego. To opowiadanie dla tych, którzy wierzą w szczęśliwe zakończenia. Takich nie ma, bo historia cały czas się toczy.

Już w samym zamyśle w całości dedykowane hope, bo pisane prosto z serca. A ona ma w nim już swój apartament. J

Napisałam to opowiadanie, szczerze, zaraz… jakieś… ponad trzy lata temu i ostatnio znalazłam, przypomniałam sobie, zbetowałam. Postanowiłam opublikować, tak o, może komuś się spodoba. Nie wierzę, że tak długo to trzymałam w czeluściach swojego komputera. Nie wiem, czy tekst nadaje się do pokazywania. Szczerze powiedziawszy, nie powiem, żeby był specjalnie ambitny, chociaż kiedyś pewnie byłam z niego bardzo zadowolona. Cóż, trudno, najwyżej spalę się tutaj ze wstydu. I patrząc na to, naprawdę wierzę, że poprawiłam się w pisaniu. ;) Wiem, że to nie jest kolejny odcinek opowiadania, ale nadal nad nim pracuję, a obiecałam Wam coś dodać. Przepraszam, w żadnym stopniu nie jest to moja złośliwość.