Eksperyment Malfoy. Jednoczęściówka.

 

 

[ Burning Tears - Lauren Evans ]

JEDNOCZĘŚCIÓWKA. 

Kiedy nadchodziła zima, w zamkowych korytarzach robiło się ciemniej niż zazwyczaj. Pochodnie żarzyły się słabym blaskiem, więc miejsca w których ściana stykała się z podłogą, a także wszelkie kąty spowite były nieprzeniknioną ciemnością.

Chodzenie nocą po zamku zdecydowanie nie należało do gamy moich ulubionych zajęć. To nie ciemności mnie przerażały. Po prostu tych starych murach było coś, co jakby w podświadomości nakazywało mi wracać do dormitorium. Pora nie była wcale późna – dochodziła siódma, jednak na zewnątrz panowała już noc i zamkowe korytarze znacznie opustoszały.

Dotarłam do lochów i naciągnęłam na głowę wielki kaptur. Nikt nie mógł mnie rozpoznać w dormitorium nieprzyjaciół. Malfoy i tak wystarczająco dużo ryzykował podając mi hasło. Kilka szybkich i skomplikowanych machnięć różdżką utwierdziło mnie w przekonaniu, że moja twarz bezboleśnie pozmieniała się tu i ówdzie, nadając wygląd nieznanej nikomu Amelii Zcott, za którą postanowiłam się podawać w razie, gdyby ktoś nagle położył mi rękę na ramieniu i zawołał: „Hej, a ty to kto?”. Nikt nie znał Amelii Zcott, bo ta oczywiście nie istniała. Była barwnym wytworem mojej wybujałej wyobraźni, która stworzyła tę teorię w „razie gdyby”. Gdybyście się tak dobrze zastanowili, moje życie całe składało się z takich „w razie gdyby”. W razie gdyby jutro byłby niezapowiedziany egzamin z Transmutacji, lepiej pouczę się już dzisiaj. W razie gdyby pękła mi torba, zawsze noszę ze sobą drugą, elegancko poskładaną i pomniejszona zaklęciem. W razie gdyby padał deszcz, wezmę parasolkę. Całkiem rozsądne, prawda? Ale mam kilka takich w razie gdyby, które są zupełnie śmieszne, ale jakoś mimowolnie przychodzą mi do głowy. Jest to na przykład takie wymyślenie sobie imienia, w razie gdyby złapał mnie jakiś Ślizogn. Albo to, że zawsze wieczorem wkładam zatyczki do uszu, w razie gdyby któraś z dziewczyn chrapała. I jest jeszcze jedno „w razie gdyby”, ale aż wstyd mi się do tego przyznać. No, dobra – i tak to nie jest już tajemnicą, bo na jego widok serce bije mi mocniej. Prawie tak intensywnie, jakbym przebiegła całe boisko do quidditcha w kilka minut. Taak, wiem, że to najgłupsza rzecz na świecie, nosić przy sobie jadalny błyszczyk o smaku kokosów, zakupiony w miodowym królestwie, na wypadek gdyby jego usta miały kiedykolwiek spocząć na moich. Pewnie każda dziewczyna marzy sobie o tym potajemnie. Ale ja wcale nie marzę o tym tak czysto platonicznie. Prawda jest taka, że spędzam z nim każde popołudnie. Owszem, wiem, że jest przebrzydłym karaluchem i nie zamierzam zmieniać swojego stosunku do niego. Ale naprawdę dziką przyjemność sprawia mi oglądanie go podczas naszej codziennej „burzy mózgów”. Sposób, w jaki jego włosy opadają na jasne czoło. Mam ochotę odgarnąć te zbłąkane blond włosy z jego czoła i…

O Godryku! Co ja w ogóle mówię? Malfoy jest obleśnym pacanem, któremu przypadkiem pomagam rozgryźć pewną zagadkę. A ja zachowuję się jak zwykła idiotka, jak rozchichotana Lavender Brown. Skup się, Granger, nie jest z tobą jeszcze tak źle.

I to nie do końca moja wina, że totalnie zadurzyłam się w tym pacanie. Nie, to zdecydowanie nie jest moja wina. Po prostu zbyt często go widuję, bym mogła przejść koło niego obojętnie. No dobra – widziałam go zaraz po wyjściu spod prysznica – dlatego nie mogę spoglądać na niego obojętnie. Ot, cała filozofia. Nie myślcie sobie tylko, że jestem kolejną, głupią zakochaną w Malfoyu dziewczynką. Nie przesadzajmy, nie kocham go i nigdy nie będę. Kocham tylko jego ciało i sposób w jaki odgarnia te cholernie seksowne włosy. Ale nienawidzę za to tego głupiego charakteru, wiecznego marudzenia i tej… ironii, którą drażni mnie na każdym kroku.

Kto by pomyślał, że ja, Hermiona Granger, dziewczyna z najwyższym w Hogwarcie IQ, tak łatwo ulegam namiętnościom. Kiedy Ron rok temu, w szóstej klasie złamał mi serce, Harry jakoś zasklepił powstała dziurę. A teraz on. Draco Malfoy. Przebrzydły Ślizgon.

Syknęłam hasło i weszłam do kwatery nieprzyjaciela. Merlinie, jak ja nienawidziłam tędy chodzić. Co prawda, prawie nikt nie podnosił na mnie wzroku, a jednak. Zawsze, kiedy zatrzymywałam się pod tymi drzwiami do dormitorium Malfoya, sapałam jakbym przebiegła milę. A może to ze złości, kiedy uświadamiałam sobie, że Malfoy ma swoje własne dormitorium. To niesprawiedliwe, że Ślizgoni mieli takie wygody. Co prawda, zawsze chwalili się wśród innych, mniej uprzywilejowanych domów, czyli całej naszej szarej reszty, ale jakoś im nie wierzyliśmy. Nie bez powodu. To była chora dyskryminacja. A to gadanie o tej całej równości? Bla, bla bla. Nic tylko hipokryzja dyrekcji i nauczycieli, którzy doskonale wiedzieli jak jest. Ślizgoni po prostu rządzili.

Nawet nie pukając wkroczyłam do ładnego pomieszczenia, urządzonego w typowo malfoyowskim guście. Nie pytajcie mnie co to znaczy – po prostu znam go tyle czasu, że wiem, co mu się podoba. Wyczuwam te emocje, starobogacki gust i te sprawy.

Nigdy nie pukam, bo to i tak bezcelowe. Gdyby chciał prywatności, pewnie zamknąłby drzwi na klucz. Ale on nigdy tego nie robi, bo Draco Malfoy po prostu nie wie co to jest prywatność. Normalnie, gdyby to było dozwolone, wystawiłby się na sprzedaż, chory ekshibicjonista. Oczywiście za jakąś rekordową stawkę.

- Cześć. – Przywitał mnie, nawet nie podnosząc głowy znad czytanej książki.

- Masz coś? – mruknęłam przez sweter, który właśnie ściągałam przez głowę. W jego pokoju było zawsze nieznośnie ciepło, jakby podgrzewał temperaturę przed moim przybyciem. Kto wie, może tak było. Tylko po co miałby to robić? Sprawiało mi przyjemność oglądanie jego delikatnie umięśnionych ramion schowanych w rękawach koszulek z krótkim rękawem. To chyba nie znaczy, że on też lubił spoglądać na moje, niedawno zakupione sową pocztą wysyłkową, ładne bluzki, delikatnie obszywane koronkami. No co?! Nie mogłam się powstrzymać, w końcu te dekolty są teraz prawie w każdym magazynie mody magicznej. Nie mogę i nie potrafię przy nim podtrzymywać tej raniącej reputacji kujonki bez gustu, która krąży o po szkole. Jestem dziewczyną, całkiem ładną, jeśli mam być szczera. A wysokie IQ wcale nie gryzie się z ładnymi ciuchami. Poza tym Malfoy miałby gapić mi się w dekolt? Wykluczone. No wiecie – nie byłam w jego typie.

Bezceremonialnie wpakowałam się do jego łóżka, przeglądając porozrzucane notatki.

- Nic. – Odebrał mi je władczym ruchem, tym samym pozbawiając mnie widoku jakiś dziwnych bohomazów w rogu kartki. Normalnie pomyślałabym, że nakreślił tam moje imię, ale Malfoy to nie Ronald. Malfoy nie wypisuje bezmyślnie imion swoich dziewczyn na kartkach. Ronald też tego nie robi, ale z innego powodu – on ich po prostu nie ma. I nie, żebym była dziewczyną Malfoya. Pewnie nawet mu się nie podobam, bo jakoś nigdy nie zauważyłam, żeby ona patrzył na jakieś części mojego ciała, tak jak na ja przykład gapię się na jego klatkę piersiową, kiedy przypadkiem uda mi się ją zobaczyć w negliżu. Ale pomarzyć zawsze można, nie?

Merlinie, ale nie myślicie sobie chyba, że jestem żałosna, prawda? Bo to wszystko jest tak naprawdę nie tak. Każdemu zamieszałby w głowie chłopak, który najpierw namiętnie was całuje, a potem nie zwraca uwagi. Kilka najpiękniejszych chwil mojego siedemnastoletniego życia, a potem on znowu traktuje mnie tak jak zawsze. Czyli naprawdę podle. No, dobra, na swoje szczęście skończył z wyzwiskami. No, przynajmniej tymi najbardziej obraźliwymi.

Całuje? Czekaliście na to rozwinięcie tematu, wiem o tym. Owszem tak – c a ł u j e. Z przykrością stwierdzam, że tylko raz, ale za to tak, że zapamiętałam to sobie do dzisiaj. Niestety było to chyba tylko z zemsty. Myśl, że byłam tylko wykorzystaną marionetką w jego rekach może nie jest najprzyjemniejsza, ale zdecydowanie było warto. Nie powinnam tak mówić, bo teraz już w stu procentach jestem żałosna. A przynajmniej to co mówię jest. Fakt, dobra. Ale jak mam wam wytłumaczyć, że kiedy jego wargi dotknęły mojej szyi, ugięły się pode mną nogi? A kiedy jego cudowna, dolna warga natrafiła na moją i zahaczył o nią w takim zapamiętałym pocałunku, poczułam mrowienie nie tylko na ustach, ale także wzdłuż kręgosłupa i nawet w podeszwach stóp? A wtedy nawet za nim nie przepadałam. Był jak wrzód na… no wiecie gdzie. Smutne, ale nad wyraz prawdziwe.

Przecież to przy nim w końcu nauczyłam się nazywać rzeczy po imieniu. Zaczęłam od niego, a skończyłam na Ronaldzie, w jednej z licznych kłótni nazywając go wiewiórką-hipokrytą. Chyba się obraził, bo do dzisiaj się do mnie nie odezwał. A minęły już z dobre trzy miesiące. Przez to ucierpiał tez mój kontakt z Harrym, który utrzymuje ciągle, że w końcu złość przejdzie Ronaldowi. Ale przypomina to bardziej konkurs między mną i Weasleyem, w którym stawką jest sympatia Pottera. Ronald uważa, że Potter jest jego własnością. Harry nie może się od niego odczepić nawet na sekundę, bo rudy już myśli, że Harry woli spędzać czas ze mną. Kiedy tylko mój przyjaciel się do mnie odzywa, Weasley obraza się i łypie na nas z najdalszego końca Pokoju Wspólnego. Mam lekki żal do Pottera, bo stało się to akurat wtedy, kiedy naprawdę byliśmy blisko i przykro mi, że nie wybrał mnie. Ronald chyba nawet wiedział, że się spotykamy. Fakt, że z samego początku nie widział mnie i Harry’ego „w akcji”, bo staraliśmy się kryć. Oczywiście ze względu na słabą psychikę Ronalda, (mimo że to on mnie rzucił dla Lav), ale zawsze ktoś mógł mu donieść. Ale po pewnym czasie… Cóż, już nie kryliśmy się z uczuciami. Potter tak strasznie nalegał, powiedział, że Ron wszystko zrozumie. Nie zrozumiał i oczywiście zrzucił całą winę na mnie. Byłam tą całą sytuacją nieco zgorszona, bo nie lubię publicznego okazywania uczuć. Ale Harry już taki był – publiczny. Totalnie komercyjny. Dokładnie tak jak Malfoy. Przynajmniej w tym przypadku. Nie dziwię się, dlaczego tak ze sobą rywalizowali.

Harry naprawdę złamał mi serce, zaczynając spotykać się z Ginny. Ron był chyba przeszczęśliwy, że Potter z dwojga złego wybrał jego siostrę. Naprawdę nietrudno było zauważyć, jak Potter kocha swoją dziewczynę. Może o właśnie dlatego, żeby utrzeć mu nosa, Malfoy widząc pocałunek Harry’ego i Ginny i moje tęskne spojrzenie, zaczaił się na mnie w pustym przedziale i pokazał  mi jak wygląda prawdziwa pasja. Powiedział, że może to dla mnie zrobić jeszcze raz – na oczach Pottera, jeśli tylko mu w czymś pomogę. Nie wiecie jak działa zazdrość – udałam, że się zastanawiam, ale w duchu z miejsca się zgodziłam. Było warto, nawet za cenę tego, że musiałam pomóc swojemu wrogowi. Nigdy nie zapomnę wyrazu twarzy Harry’ego, Rona i Ginny, ale także reszty szkoły, kiedy Draco podszedł do stołu Gryffindoru podczas uczty powitalnej, rzucił krótkie „Jak wakacje, piękna?” i pocałował mnie z największą dozą namiętności na jaką było go stać. Myślałam, że już nigdy nie dojdę do siebie po tym pocałunku. Ale jakoś się udało. Udawałam, że jestem tą całą sytuacją niewzruszona – nie było to takie proste, bo cała szkoła gapiła się na mnie z szeroko otwartymi oczami.

Po tych wydarzeniach zaczęliśmy się potajemnie spotykać, bo jak nadal utrzymywał - tylko dlatego, że  jestem mu do czegoś potrzebna, ale ja wolałam sobie myśleć, że to tylko wymówka. No, wiecie – wybucha w nim niepohamowana pasja i nie może się powstrzymać, żeby się na mnie rzucić. To byłoby takie romantyczne. Ale on ciągle zaprzeczał, więc tymi, nadal mrowiącymi ustami (mimo że od pocałunku minęło już kilkanaście godzin), kazałam mu w końcu wydusić z siebie czego ode mnie chce. Inaczej, no wiecie – zrywam współpracę. Zirytował się. Ale mi powiedział. O tej tajemnicy. O dziwnych rzeczach, które się dzieją. O tym, że tylko ja mogę mu pomóc to rozwiązać. Zgodziłam się tylko dlatego, że nadal byłam trochę ogłupiała tymi marzeniami, że może jednak on coś do mnie czuje. No, i oczywiście też dlatego, że jestem altruistyczną Gryfonką. A poza tym, to tak trochę dotyczyło również mnie.

 Tak to się zaczęło – teraz spędzam większość swojego czasu w towarzystwie Ślizgona.

Nadal rozpamiętując moment pocałunku podczas uczty powitalnej (robiłam to zdecydowanie zbyt często!), podłożyłam sobie poduszkę pod głowę. Malfoy miał bardzo miękkie i pewnie bardzo drogie poduszki.

Właściwie wszystko w jego otoczeniu było drogie i cholernie luksusowe. Ale naprawdę szykowne. Można się do tego przyzwyczaić.

Nie myślcie sobie tylko, że jestem nieskończenie głupia, i że dałam mu się tak pocałować w ekspresie Londyn-Hogwart. Oczywiście, dostał w kolanem tam gdzie boli, zanim zdążył wytłumaczyć mi co knuje. Bardzo mocno, aż jęknął. Ha, prawie pozbawiłam go możliwości tworzenia i kontynuowania rodu Malfoyów. Ale to nie zmienia fakt, że było przymnie i od tamtej pory tylko marzyłam o powtórce. Tylko w innych okolicznościach. Czyli w takich, kiedy Malfoy przestałby być takim... dupkiem. A to było niemożliwe, więc z przykrością, naprawdę ogromną przykrością stwierdziłam, że nigdy już go nie pocałuję,. Ani odwrotnie.

Zupełnie nie spodziewałam się tego, że położy mi rękę na policzku. Podparł się na łokciu i spojrzał i w oczy. Ale nie tak, jak spogląda ktoś kto chciałby na ciebie patrzeć bo jesteś taka piękna. On na mnie po prostu patrzył. Zimno i bezczelnie. Tak, jakby miał zaraz zacząć się śmiać z mojego maślanego spojrzenia, które rzucałam w jego stronę.

Sunął placem po moim ramieniu, a już miałam ciarki. Jaki wstyd! Totalnie widział, że mi się podoba. Musiał widzieć. Inaczej jak wytłumaczyć to, co nastąpiło później?

Pochylił się i totalnie mnie pocałował. Tak samo namiętnie, nawet lepiej niż w pociągu. Tak samo cudownie jak wtedy na uczcie. Tylko z tą różnicą, że to się działo teraz i było tysiąc razy lepsze od wspomnień. Ciepło jego ust, rozkosznie doprowadzało mnie do pogubienia w głowie wszystkich swoich myśli. Zamknęłam oczy, rozkoszując się tym uczuciem. Merlinie, całowanie jest fantastyczne.

Jego pocałunki były czymś innym. Właściwie to wcześniej nie przepadałam za całowaniem, szczególnie z Harry’m,  ale Malfoy robił to tak, że z dzikim utęsknieniem wyczekiwałam jego ust, kolejnej fali tego ciepła. Momentu, w którym cały świat przestawał się liczyć. I wydawało mi się, że zawsze wiedziałam, jak bardzo pasujemy do siebie fizycznie. Gdzieś w podświadomości zawsze wiedziałam, że w końcu ten moment znowu nastąpi. Jakbym zwyczajnie nie chciała się do tego wcześniej przyznać.

Leżał na mnie, przygniatając mnie przyjemnym ciężarem swojego ciała i pozbawiając mnie tchu tymi szalonymi pocałunkami, a jego noga wplotła się pomiędzy moje uda. To dziwne o czym myślałam w tamtym momencie. Przypomniałam sobie o błyszczyku, ale po co miałabym go teraz wyciągać i przerywać ten bajeczny moment? Chciałam mu też palnąć wykład, że nie może sobie mnie całować tak ot, kiedy mu się podoba. Ale kiedy ogrzewał mnie ciepłym oddechem i pozbawiał przytomności swoimi pocałunkami, stwierdziłam, że nadal był dupkiem. Totalnym dupkiem. Ale stwierdziłam również, że już totalnie mi to nie przeszkadzało.

- Jesteś chory, Malfoy – wysyczałam mu do ucha, kiedy brutalnym ruchem złapał moją głowę i znowu przyciągnął ją do siebie, nie pozwalając złapać mi tchu. Ale kiedy tylko jego usta znowu uderzyły na moje, musiałam dojść do pewnego wniosku. Zdecydowanie kręcił mnie ten obleśny psychopata.

*** 

 

Taka odskocznia, bardzo mi się podoba, sama się przy tym ubawiłam. J  To było napisane chyba w okresie, kiedy naczytałam się ZBYT dużo książek dla nastolatek, bo już niedługo będę za stara na takie rzeczy. xD Nie traktujcie tego do końca serio, to taki typowy lekki fanfic. :P

Postanowiłam to dzisiaj opublikować, bo pracuję nad poważnym odcinkiem 30, ale jak na razie nie jestem w stanie powiedzieć, kiedy go skończę. No, i przypadkiem wpadłam dzisiaj na osobę, która w jakiś sposób nie chce opuścić moich myśli, więc wracając do domu przez mój umysł musiały przewinąć wszystkie wspomnienia, tak, że aż boli mnie serce. Życzę Wam wszystkim, moje kochane, podejmowania dobrych decyzji, żebyście nigdy nie musiały przez nikogo cierpieć.

Ach! I życzę Wam fantastycznej halloweenowej zabawy! Macie jakieś plany? Ja zaraz uciekam na imprezę. Ale na szczęście we własnej osobie, dzisiaj odpuszczam sobie przebieranki i zostanę po prostu sobą.;)