30. Słowa, które sprawiają ból.

 

Opowiadanie II: Oszukać przeznaczenie.

[ Gotye – The Onlything I Know ]

Aportowali się w cichym, ciemnym zaułku, pomiędzy wysokim ceglanym murem, a stertą papierowych kartonów, zapewne przeznaczonych na śmieci.

- Widzicie tamten dom? – Robards, który zdecydowanie szybciej niż oni pozbierał się po „podróży”, wskazał palcem na drugi koniec ulicy. Wzrok Hermiony podążył w tamtym kierunku, ukazując jej oczom wysoki, strzelisty budynek zbudowany na wzór miniaturowego zamku w barokowym stylu. Posesję otaczał metalowy płot – każdy pręt zakończony był ostrym jak brzytwa grotem. Brama była jednak otwarta – wyglądała tak, jakby ktoś jednym zaklęciem wyrwał ją z zawiasów. Aura tego miejsca była przesiąknięta złem - Hermiona czuła to poprzez ciarki na plecach, pojawiające się za każdym razem, kiedy patrzyła w stronę domu. Jednym słowem – opuszczona posiadłość na pewno należała do czarnomagicznej rodziny.

            Ruszyli przed siebie. Hermiona, stąpająca jeszcze dosyć niestabilnie przez podróż świstoklikiem, niefortunnie potknęła się o porzuconą blaszaną przykrywkę na śmietnik. Z hukiem i jękiem wylądowała na ziemi, boleśnie obijając sobie kości.

- Ciszej! – zagrzmiał Robards. – Granger, mamy to robić dyskretnie, a nie zwracać na siebie uwagę całej wioski.

Hermiona ukryła rumieniec pod włosami, jednocześnie mając ochotę wykrzyczeć, że przecież nie zrobiła tego specjalnie.

Malfoy rzucił jej triumfujące spojrzenie, ale nie dość dyskretnie, żeby nie zauważył tego Robards.

- A ty co się tak na nią gapisz? Szybko, pomóż jej wstać. I na przyszłość -  zachowuj się jak gentelman, chyba, że nie nauczyli cię tego w domu.

            Spojrzenie, jakie Malfoy rzucił w stronę pleców Szefa Biura Aurorów, można było nazwać jedynie jadowitym, ale pozostał posłuszny i największą łaską na jaką było go stać, wyciągnął dłoń w kierunku Hermiony. Dziewczyna złapała go za rękę równie niechętnie i kiedy tylko odzyskała pionową pozycję, puściła go, ostentacyjnie wycierając dłoń w szatę. Oczywiście wszystko działo się za plecami ich przełożonego, który zajmował się już badaniem, czy w budynek na pewno jest opuszczony. Malfoy był bliski pokazania jej jakiegoś nieprzyzwoitego gestu, lecz w tym samym momencie Robards odwrócił korpulentną postać w ich kierunku.

- Dobrze, dom z pewnością jest pusty – oznajmił.

- Skąd pan ma taką pewność? – zapytał Malfoy, dosyć arogancko, jak na gust Hermiony.

- Mieszkająca tu rodzina z pewnością przed czymś uciekała. Brak śladów walki świadczy o tym, że zdążyła uciec, zanim ktoś, kto na nich polował, zdążył ich złapać. Gdyby dalej ukrywali się w środku, dom na pewno byłby zabezpieczony masą zaklęć.

            Jakby na potwierdzenie swoich słów, Robards podniósł kamień i przetransmutował go w dziwne zwierzę, wyglądem przypominające przerośniętą mysz. Kiedy postawił ją na ziemi wyglądała jak zabawka, tym bardziej, że zamiast uciec w popłochu, jak na komendę zaczęła biec prosto w kierunku drzwi wejściowych. Bez problemu pokonała ścieżkę prowadzącą od bramy do schodów na ganku, a później jakby skurczyła się do maleńkich rozmiarów, przedostając się do wnętrza domu przez szparę pod drzwiami.

            Hermiona i Malfoy patrzyli na to z niedowierzaniem. Robards uśmiechnął się pod nosem, pewnie w duchu śmiejąc się w głos z ich ignorancji.

- Nie uczyliście się o nich na ONMS? – zapytał Robards. 

 Malfoy już otwierał usta, ale Hermiona, wiedząc, że to co chce powiedzieć Malfoy będzie złośliwe i obrazi jej przyjaciela, przydepnęła mu stopę, a sama wypaliła:

- Niestety nie, panie Robards. Czy mógłby pan nam wyjaśnić co to za stworzenie?

 Malfoy nawet nie jęknął, ale rzucił jej cierpkie spojrzenie, które mówiło jej w bardzo nieprzyjemny sposób, że z pewnością czeka ją za to jego zemsta.

- To zwierzę nie ma oficjalnej nazwy. Stworzył je kiedyś pracownik Departamentu Tajemnic, w ramach badań. Nazywamy je po prostu Przeszukiwaczem, zaraz wytłumaczę dlaczego. Jest to krzyżówka niuchacza i zwykłej myszy domowej, stworzona właśnie do takich sytuacji jak ta. Kiedy Auror nie ma pewności czy może bezpiecznie przekroczyć próg jakiegoś domu, wpuszcza do niego Przeszukiwacza. To zwierzę wciśnie się w każdą szczelinę, w każdy kąt. Jest też niewidoczne dla nieproszonych oczu. O tym, kto je widzi, decyduje ten, kto je przetransmutował. Przeszukiwacze są bardzo przydatne i już nieraz uratowały życie czarodziejom. Kiedy dom jest zabezpieczony zaklęciami, Poszukiwacz obrywa i Auror widzi czy może bezpiecznie wejść czy musi najpierw odczyniać uroki.

 

                        Hermiona słuchała Robardsa z najwyższym oburzeniem i już miała otworzyć usta, kiedy przełożony zobaczył jej minę.

- Panno Granger, wiem o pani działalności na rzecz skrzatów domowych i innych tego typu stworzeń. Dlatego, widząc pani minę, muszę panią zapewnić, że Poszukiwacze są bardzo odporne na uroki – dużo bardziej niż ludzie - i bardzo rzadko zdarza się, żeby któryś zginął w służbie dla Aurora. Poza tym, legalnie mogą ich używać jedynie pracownicy Ministerstwa Magii w sprawach, które później zostają opisane w protokole, czyli, jednym słowem – każdy przypadek użycia Poszukiwacza jest udokumentowany i ściśle kontrolowany, żeby nie dopuścić się krzywdzenia tych stworzeń. Istnieje ich bardzo niewiele – na świecie są tylko ich cztery hodowle, wszystkie pod ścisłą kontrolą ministerstw krajów do których należą. A dzięki nim, wielu Aurorów nadal żyje.

             Hermiona pokiwała głową, nie do końca przekonana, ale postanowiła sobie, że kiedy tylko wróci do domu, natychmiast sobie o nich poczyta i upewni się, że nie są tutaj łamane żadne prawa magicznych stworzeń.

            Malfoy, w przeciwieństwie do Hermiony, wydawał się już być znudzony wywodem Robardsa i kiedy tylko Poszukiwacz wybiegł z domu, cały i zdrowy, blondyn ruszył w kierunku posesji.

- Furtka jest wyrwana, a szyby w oknach powybijane. To znaczy, że po ucieczce właścicieli ktoś tutaj był, prawdopodobnie czegoś szukając… - wydedukował Malfoy, patrząc na Aurora wyczekująco.

- Dobrze rozumujesz, chłopcze. Naszym zadaniem jest dowiedzieć się czego szukał i czy to znalazł. Następnie dowiedzieć się co to jest, a jeśli jest to zagrażające ludzkiemu zdrowiu lub życiu, odszukać to i należycie zabezpieczyć. Rozumiemy się?

                        Oboje pokiwali głowami. Robards, zadowolony z szybko przyswajających informacje podopiecznych, postanowił, że mogą się rozdzielić. Malfoy i Hermiona dostali polecenie przeszukać piętro i strych domu, podczas gdy on sprawdzi parter i piwnicę.

            Hermiona, z resztą dokładnie tak samo jak Draco, niechętnie wykonali polecenie. Wspinali się po schodach w ciszy, kiedy Hermiona rzuciła złośliwie:

- Co Malfoy, pewnie czujesz się tutaj jak u siebie?

            Draco zacisnął zęby.

- Granger, ostrzegam cię…

- Doprawdy? I co mi zrobisz, Malfoy? Już dawno przestałam się bać ciebie i twoich gróźb.

- Może sprawię, że zaczniesz się bać?

            Hermiona prychnęła lekceważąco i wyminęła go na schodach.

- Poczekaj, mamy iść tam razem. Tam może być niebezpiecznie. – Malfoy nigdy nie przyznałby się na głos, że nie chciał zostawić jej samej w tym wielkim, złowieszczym domu. Wiedział o rodzinie McAlisterów pospiesznie opuszczającej ten dom przed wysłannikami Czarnego Pana. Przeczuwał, że nie znajdą tu nic dobrego. Śmierciożercy jeszcze tu wrócą. Nie znaleźli tego, czego szukali, to jest zbyt dobrze ukryte, pomyślał. Wybite szyby w oknach to oznaka ich gniewu, rzucanych na oślep, desperackich zaklęć, nie triumfu, że wykonali zlecone im zadanie. Mogli pojawić się tu w każdej chwili. Nie mógł zostawić jej samej.

            Nie usłyszał jej wypowiedzianej pod nosem odpowiedzi, że „sama czuje się znacznie bezpieczniej niż z nim”, bo kiedy się rozejrzał, nie było jej już w zasięgu wzroku.

- Granger – syknął, ale odpowiedziała mu jedynie cisza i odgłos jego własnych kroków na schodach. Zaczął wspinać się w górę coraz szybciej, jednocześnie rozglądając się z uwagą na boki.

[ Davy Jones – Hans Zimmer ]

 Jak w każdym domu, gdzie mieli do czynienia z czarną magią, wszystko było tajemnicą. Draco wiedział, że musi zachować czujność i nie może (broń Salazarze!) niczego dotykać.

Zatrzymywał się przy każdym obrazie wiszącym na ścianie, na próżno wypytując widniejące na nich postaci, czy widziały co zaszło w domu. Większość z nich była tak przerażona, że nie chciała pisnąć słowa, reszta – zbyt wyniosła, żeby w ogóle nawet się do niego odezwać. Na jednym zdjęciu, ku swojemu zdumieniu, ujrzał własnego dziadka, którego znał tylko z portretu wiszącego w jego rezydencji w Wildshire. Okazało się, że człowiek mieszkający w tym domu był w Hogwarcie razem z członkiem jego rodu i utrzymywali znajomość na długo po skończeniu szkoły. Kiedy tylko wyznał kim jest, mężczyzna niemal wylewnie przyznał się, że rodzina McAlisterów uciekła jakieś dwa tygodnie temu, a niedługo po nich pojawili się Śmierciożercy. Przewrócili cały do góry nogami i uciekli. Już na zawsze młody, uwieczniony na fotografii,  Hyperion Malfoy nie miał pojęcia czego szukali.

Draco lakonicznie podziękował, nie zawracając sobie nawet głowy, żeby przyjrzeć się własnemu dziadkowi. Nie dbał o osoby, które pojawiały się w jego życiu tylko przelotnie, obojętnie czy był z nimi związany więzami krwi czy też nie.

Pokręcił się jeszcze trochę po piętrze, przejrzał jakieś dokumenty, które koniec końców okazały się nieprzydatną stratą czasu, kiedy usłyszał z drugiego pokoju znaną melodię. Zaciekawiony, ruszył w tamtym kierunku. Muzyka ta niosła ze sobą zapach dzieciństwa, przesyconego niepokojem i tajemnicą.

Za nic nie był w stanie przypomnieć sobie dokładnie gdzie i kiedy ją usłyszał…

Przeszedł jeszcze kilka kroków i popchnął uchylone drzwi, które otworzyły się szerzej z cichym skrzypnięciem. Wspomnienie uderzyło w niego natychmiastowo i gwałtownie, niczym niewidzialna fala chłodu.

Kiedy tylko zauważył w jej rękach tę szkatułkę, kontury obrazu, który przez całe życie tak usilnie chciał wyprzeć z umysłu, wyostrzyły się gwałtownie i teraz już wiedział gdzie, kiedy i w jakich okolicznościach widział tą scenę. I czuł jak bardzo żałował, że znalazł się w tamtym miejscu, w tamtym czasie.

- Wyrzuć to! – Jego reakcja była niemal natychmiastowa, nie licząc kilku sekund zawahania na widok tego diabelskiego przedmiotu.

            Nie zareagowała. Starając się być głuchym na słyszaną melodię, podbiegł do niej i zaklęciem wyrwał jej szkatułkę. Gdyby dotknął jej palcami, żadne z nich nie miałoby szans na przeżycie.

Wycelował różdżką w szkatułkę, nie dbając o to, że może nie wolno mu niszczyć tego typu przedmiotów. Nienawiść, złość i strach kazała mu jak najprędzej unicestwić ten straszny przedmiot.

Żadne zaklęcie nie podziałało. Zrezygnowany, odłożył zatrzaśniętą szkatułkę. Na szczęście, zamknięta w niej katarynka nie grała już złowieszczej melodii.

Podczas jego prób zniszczenia czarno magicznej zabawki, półprzytomna Hermiona osunęła się na ziemię.

- Granger! Granger, obudź się, proszę cię, obudź się!

            Złapał ją za ramiona i potrząsał. Nie reagowała, a on czuł jak strach pełznie mu wokół kręgosłupa i zaciska zimne dłonie na jego szyi. Potrząsał tak długo i mocno, tak desperacko i rozpaczliwie, że niemal robił jej krzywdę. Uraz, jaki został w jego psychice po tym co zobaczył kilkanaście lat temu z udziałem tego samego przedmiotu, sprawiał, że nie mógł pozwolić jej umrzeć za sprawą tego przedmiotu.

- Granger, błagam, nie daj się temu, błagam cię, otwórz oczy…

 Głos mu się załamał. Pod powiekami czuł wilgoć, nie chciał płakać, płakanie nie przystoi mężczyznom, ale nie chciał patrzeć jak ona umiera, o nie, tego było już a dużo, Lucy też umarła, ta sama melodia ją zabiła, musiał coś zrobić, nie mógł znowu do tego dopuścić. Nie mógł na to pozwolić, był za nią odpowiedzialny, nie dopilnował jej, a teraz ona nie żyje, ona nie żyje przez niego, to wszystko jego wina, ona nie żyje a on nie mógł nic zrobić…

- Malfoy? – Hermiona otworzyła oczy, patrząc na niego spod zmarszczonych brwi.  – Co ty wyprawiasz?

- Granger! – Wypuścił z płuc całe nagromadzone w nich powietrze. – Merlinie…

            Hermiona popatrzyła na niego z powątpiewaniem. Dyszał, jakby przebiegł maraton i był blady jak śmierć. Zaciskał kurczowo palce na jej ramionach – była pewna, że zostaną jej przez to sine ślady. Coś musiało się stać – coś bardzo, bardzo złego, na pewno nie związanego z jej chwilową utratą przytomności. On nie tracił panowania nad sobą, nigdy w taki sposób.

- Draco… Co się stało?

            Nie patrzył jej w oczy. Na jego skroni zauważyła kropelki potu. Wyciągnęła rękę i złapała go za dłoń, nadal ściskającą jej ramię. To go odrobinę otrzeźwiło. Puścił ją gwałtownie i odsunął się na bezpieczną odległość kilku metrów.

- Draco. Możesz powiedzieć mi co się dzieje.

             Wstała i podeszła do jego odwróconej plecami postaci. Mogła przysiąc, że jego dolna warga drży, a on z całych sił próbuje uspokoić się i opanować dygotanie całego ciała.

Obrócił głowę w jej stronę, żeby po chwili znowu utkwić wzrok w ścianie przed sobą – niezdecydowany czy może podzielić się z nią swoimi przeżyciami. Traumą, która wstrząsnęła nim do głębi.

- Miałem może dziewięć lat, kiedy to się stało.

Westchnął ciężko, tak jakby ciężar wspomnieć zalegał mu na płucach, nie w pamięci. Hermiona położyła mu zachęcająco dłoń na ramieniu.

Draco ponownie nabrał powietrza i zamilkł na długa chwilę.

- Miałem się nią opiekować. A ona… zginęła przede mnie. – Patrzył przed siebie i mówił od rzeczy - myślami był bardzo daleko stąd.

- Kto zginął, możesz mi to wyjaśnić?

            Malfoy obrócił głowę i spojrzał jej prosto w oczy.

- Lucy – odpowiedział , jakby to wszystko wyjaśniało. Wydawał się być nieobecny.

- Kim jest Lucy, Draco? – Delikatnie indagowała Hermiona.

- Malfoy! Granger! Wszystko sprawdzone? Czy to jest czas na pogaduszki?! -  Robards całą swoją korpulentną postacią przysłonił wejście do pokoju.

Malfoy niemal natychmiast odzyskał dawną aparycję. Jego wzrok nie był już błędny – znowu wyglądał zwyczajnie. I zachowywał się normalnie… pomijając fakt, że w ogóle nie patrzył jej w oczy.

Pomijając cały incydent, który rozegrał się kilkanaście minut wcześniej, oboje pokazali mu znalezisko. Robards powiedział, że koniecznie muszą to zabrać ze sobą do Ministerstwa. Jednym machnięciem różdżki sprawił,  że czarno magiczny przedmiot zniknął.

Wytłumaczyli Aurorowi czego się dowiedzieli. Draco opowiedział o rozmowie z portretami, nie wspominając o dziadku. Robards pochwalił go za sprytny pomysł, ale i tak kilka chwil jego chwały przesłoniła informacja Hermiony. Okazało się, że znalazła w kominku podejrzaną i nadpaloną korespondencję Pete McAlistera z kimś kto podpisywał się jedynie jako Mroczny Sługa. Ponadto, przeglądając stary rodzinny album wpadła na trop, który mógł ich doprowadzić do tego, gdzie aktualnie przebywają uciekinierzy.

- Dobrze, na dzisiaj wystarczy. Dobra robota, oboje – oznajmił Robards, na co Hermiona odetchnęła z ulgą. Ten dzień był dużo bardziej męczący niż zwykle, a w dodatku incydent ze szkatułką znacznie nadwyrężył jej siły.

Za pomocą świstoklika przenieśli się z powrotem do Ministerstwa. Razem z Malfoyem wyszła z gabinetu Robards’a,  kierując się w stronę wyjścia. Jedyne na co miała ochotę to położyć się do łóżka i zasnąć.

[ Miss U – Ed Sheeran ]

- Dzięki, Malfoy – rzuciła szybko, mając nadzieję, że on może nie usłyszy jej słów. Usłyszał. Poniósł na nią wzrok – po raz pierwszy od tego co zdarzyło się w domu McAlisterów. Jego szare oczy przeszyły ją na wskroś, wywołując to znajome poczucie dezorientacji, kiedy patrzył na nią w tak zagadkowy sposób.

- Nie ma sprawy.

                        Posłała mu krótki uśmiech przez zaciśnięte wargi. Nie odpowiedział na ten gest, ale jego tęczówki nadal wypalały w niej dziurę. Obróciła się i szybkim krokiem zaczęła kierować się w stronę wyjścia. Tuż przed drzwiami obróciła się za siebie. Ze zdziwieniem stwierdziła, że nadal na nią patrzył. Nie chciała przyznać tego przed samą sobą, ale… przez długi czas naprawdę jej tego brakowało.

Melinie, czy ja za tobą tęsknię, Malfoy? – Zapytała samą siebie z przerażeniem.

Słowa, które odpowiedziało jej własne serce i świadomość jaką wywołały, bolała bardziej niż cokolwiek w jej życiu ostatnim czasie.

„Nie wiem kiedy straciłam rozum

Może za każdym razem

Gdy mówiłeś, mówiłeś, mówiłeś

Że za tobą tęsknię, bardziej niż mogę sobie na to pozwolić

Że całowałeś mnie zbyt długo

Odpuszczę, jak tylko zdasz sobie sprawę, ja wiem

Że jeszcze wszystko przed nami”

  

 

Troszkę przerobiony fragment „Miss U” na potrzeby opowiadanka. ;)

Obiecany fragment z Dafne będzie w kolejnym, tutaj już nie dałam rady. ;P Długo nie pisałam, potem napisałam to tak za jednym zamachem, później stwierdziłam, że jeszcze to poprawię, bo nie do końca jest jak ma być, a ostatecznie nie korygowałam tylko wrzucam takie jakie jest i wierzę, że jest dobrze. J Czy wy też, tak jak ja, uśmiechacie się, kiedy czytacie końcówkę tego odcinka? Przeczuwam ponowny zryw uczuć, bo tęskni. xD A może to tylko ta piosenka tak działa.