29. Stracone zaufanie.

Opowiadanie II: Oszukać przeznaczenie.

[ Kings of Leon - Cold Desert ]

Draco wszedł do Ministerstwa Magii, rozglądając się ciekawie. Ostatni raz był tutaj kilka lat temu razem z matką, gdyż musieli złożyć ojcu pilną wizytę. Draco do teraz nie znał szczegółów tamtej sprawy, ale nawet nie był tym zainteresowany. Przyzwyczaił się, że rodzice nie wtajemniczali go w swoje życie.

Po dokonaniu wszystkich formalności, które wiązały się z tym, że wchodził wejściem dla interesantów, nie pracowników, został przepuszczony dalej w głąb. Zupełnie nie wiedział w którą stronę ma się udać i gdzie będzie na niego czekał człowiek z którym został odgórnie umówiony.

Wszystko działo się tak szybko. Jeszcze kilka dni temu całe dnie spędzał z Astorią Greengrass na leniwych rozmowach. Teraz Astoria siedziała już w Hogwarcie, a on utknął sam ze sobą. Nie byłoby to znowu takie najgorsze – planował zająć się szukaniem pracy. Jak zwykle i w tym ktoś go wyręczył. Poprzedniego dnia z samego rana sowią pocztą otrzymał dziwny list niewiadomego pochodzenia. Treść notki brzmiała mniej więcej tak:

„Draco, Twoja posada już na Ciebie czeka. Wszystko przygotowane. Masz stawić się jutro o 7:30 w Ministerstwie Magii, ktoś z naszych ludzi powie Ci co robić.”

Draco domyślał się, że wiadomość pochodziła od kogoś z kręgu Czarnego Pana, ale nie miał też innego wyjścia niż przyjąć propozycję. W Ministerstwie raczej nie stanie mu się nic złego, a przynajmniej dowie się w co się wpakował.

Podniósł lewą rękę i spojrzał na zegarek. Była siódma dwadzieścia osiem.

- Draco Malfoy! – poczuł, jak ktoś kładzie mu dłoń na ramieniu, zaciskając ją na tyle mocno, żeby nie mógł się wyszarpać. A może miał tylko takie wrażenie.

Obrócił się powoli.

- Pan Decay, dzień dobry. – Draco wyciągnął dłoń i wysilił się na sztuczny uśmiech. Znał tego człowieka i wiedział, że nie oznacza to nic dobrego. Peter Decay był bliskim znajomym jego ojca i jednym z oddanych Śmierciożerców. Malfoy nie był pewien czy nie ma ochoty zawrócić, wybiec z Ministerstwa i wrócić do domu. Chociaż byłoby to całkowicie bezsensowne – i tak znaleźliby go zanim zdążyłby powiedzieć „sklątka tylnowybuchowa”.

- Dawno cię nie widziałem, Draco. Chyba ostatni raz dwa lata temu, na bankiecie w twoim domu w Wildshire…? – Pod fasadą uprzejmości kryła się groźba. Draco nie miał wątpliwości co do tego, że zaraz stanie się pionkiem w rękach Śmierciożerców i, że nie może zrobić nic, żeby temu zapobiec.

- Nieistotne. Przejdźmy do rzeczy… Na początku biuro pana Thicknesse. Wytłumaczę ci co masz robić w drodze…

Draco ponownie poczuł na swoim ramieniu dłoń mężczyzny. Miał ochotę gwałtownie się wyrwać, jak za każdym razem, kiedy ktoś przekraczał jego barierę osobistej przestrzeni. Wiedział, że ten, z pozoru, pełen protektoratu gest jest metaforą ponownego więzienia pod skrzydłami Śmierciożerców. Draco Malfoy bardzo pożałował, że tego dnia w ogóle wstał z łóżka.

***

Po lekkim śniadaniu i porannej kawie, Hermiona była gotowa do pracy. Miała całe dwadzieścia minut na dojście do biura pana Robardsa (teraz także poniekąd jej biura), toteż spokojnym krokiem pokonywała korytarze Ministerstwa Magii. Poranek zapowiadał się na spokojny. Niektórzy pracownicy Ministerstwa uśmiechali się do niej po drodze, inni rzucali jej mało przychylne, acz nie mniej ciekawskie spojrzenia. Hermiona niedługo później zorientowała się dlaczego – była jedną z niewielu kobiet pracujących w Ministerstwie Magii. Nigdy nie zastanawiała się nad tym, że droga kariery, którą wybierze, będzie mało kobieca.

W końcu dotarła na miejsce. Zapukała, jednocześnie naciskając klamkę. Zegar stojący w biurze Robardsa w tej samej sekundzie wybił ósmą.

Rozejrzała się – po znanym Aurorze nie było śladu. Zaskoczona, ale nie wytrącona z równowagi, usiadła na jednym z krzeseł i zaczęła rozglądać się ciekawie po pokoju (poprzedniego dnia była tak zestresowana, że nawet nie zwróciła na to uwagi). Wystrój był bardzo minimalistyczny, a jedynymi akcentami, które nie były niezbędną koniecznością okazały się fałszoskopy. Były mniejsze i większe, wszystkie równie dziwne niepasujące do gabinetu poważnego Aurora. Hermiona nie wierzyła w działanie fałszoskopów, szczególnie po incydentach, które miały miejsce kilka lat temu, kiedy w Hogwarcie uczył profesor Moody. Harry opowiadał jej i Ronowi o jego dziwnym gabinecie. Hermiona podejrzewała, że gdyby magiczne zabawki rzeczywiście posiadały jakąś moc wykrywania zła, na pewno dałyby znać o podszywającym się pod profesora Śmierciożercy.

Z rozmyślań wyrwały ją dwa głosy dobiegające zza drzwi gabinetu. Jeden mocny, donośny – należący do Robardsa, drugi natomiast o wiele cichszy – Hermiona nie mogła stwierdzić czy należy do kobiety czy mężczyzny.

- Mówisz, że Thicknesse cię przysłał? Zaświadczenie? To dziwne, że w ogóle tego ze mną nie skonsultował. Facet ostatnio zachowuje się, jakby ktoś rzucił na niego Imperiusa. Słuchaj, właściwie mam już jedno utrapienie na głowie, no wiesz, mówię oczywiście o praktykancie.

             Drugi głos odpowiedział coś cicho. Hermiona miała wielką ochotę wstać i przyłożyć ucho do drzwi, ale się powstrzymała.

- Mhm, mhm. To prawda, masz świetne rekomendacje. Dobra, dzieciaku, zobaczymy czy się nadasz.

            Hermiona podskoczyła na krześle, kiedy drzwi do gabinetu otwarły się z impetem. Miała wrażenie, że doznaje uczucia deja vu. Gdzieś w zakamarkach podświadomości wiedziała, że obraz, który zaraz zobaczy, będzie wyglądał właśnie tak.

            Za Robardsem, dumnie wyprostowany szedł nikt inny, tylko Draco Malfoy. Z początku jej nie zauważył, jego uwagę również zwróciły porozstawiane wszędzie fałszoskopy. Dopiero grzmiący głos Aurora przywołał go do porządku.

- O, panna Granger już tu jest. Doskonale. Przedstawiam pani nowego współpracownika, Draco Malfoya… Ale zaraz, przecież powinniście się znać. Oboje ukończyliście Hogwart, prawda?

            Żadne z nich nie odpowiedziało. Hermiona poczuła się, jakby ktoś wrzucił jej za kołnierz wiadro kostek lodu, kiedy niebieskie oczy Malfoya na dźwięk jej nazwiska natychmiast omiotły gabinet i jego wzrok spoczął na niej.

            To co się działo było irracjonalne. Hermiona miała wrażenie, że to sen. On? Pojawiał się tutaj po tylu miesiącach, w dodatku miał z nią pracować? Jakim cudem w ogóle mógł pracować jako Auror? Dlaczego wybrał sobie taki zawód, na litość Godryka… Gdyby miała chociaż najmniejsze przeczucie, że może go tu spotkać, jej stopa nigdy nie przekroczyłaby progu Ministerstwa.

- Tak, panie Robards, znamy się ze szkoły – odpowiedział Draco spokojnie, w najmniejszym stopniu nie dając nikomu do zrozumienia, jakoby mogli znać się inaczej niż tylko przelotnie. Oniemiała Hermiona skinęła głową.

- Świetnie, nie będziemy tracić w takim razie czasu na głupie zapoznawcze gierki. Lepiej od razu weźmy się do roboty, mamy napięty grafik. Malfoy, podaj mi proszę tą teczkę, która leży po twojej prawej ręce… o tak, tak, tą niebieską, dziękuję…

            Draco oderwał wzrok od Hermiony i wyciągnął rękę we wskazanym przez Aurora kierunku. Teczka, którą podawał właśnie Robardsowi zahaczyła o jeden z fałszoskopów, strącając do na ziemię. Malfoy automatycznie pochylił się i wziął urządzenie do ręki, kiedy to nagle zaczęło głośno brzęczeć. Hermiona i Draco zapatrzyli się z niepokojem dziwny przedmiot. Auror zamarł na chwilę, po czym wyrwał szybko fałszoskop z ręki Malfoya, machnął na niego różdżką, aż ten przestał brzęczeć, i odesłał na swoje miejsce.

- Nic nie szkodzi, zdarza się – powiedział szybko Robards. Pomiędzy brwiami pojawiła mu się pojedyncza zmarszczka. Ślizgon wpatrywał się z niepokojem w Robardsa – Hermiona założyła, że obawia się nagany za poczynione szkody. Auror natomiast patrzył prosto na nią, a jego twarzy pojawiał się wyraz coraz głębszego zamyślenia. Po kilku chwilach dziwnej ciszy, Robards zreflektował się.

- W porządku, już dobrze, nic się nie stało. – Gawain Robards zaśmiał się gromkim śmiechem. Hermiona i Draco zerknęli po sobie zdezorientowanym wzrokiem, nie mając pojęcia jak się zachować.

            Hermiona w duchu odetchnęła z ulgą, nawiązując z nim nić porozumienia. Nie znaczyło to, że miała zamiar kiedykolwiek wybaczyć mu to co zrobił. Zawsze był uosobieniem jej marzeń, wszystkiego, czegokolwiek pragnęła, ale kilka miesięcy temu, świadomie bądź nie, definitywnie przekreślił szansę na jakąkolwiek przyszłość w której mogliby być razem. Oboje wiedzieli, że Draco Malfoy już nigdy nie odzyska jej straconego zaufania.

Po prostu cieszyła się, że w pobliżu będzie ktoś, kto tak samo jak ona nie rozumie dziwnego zachowania ich przełożonego.

- Jak na razie będziemy podróżować Świstoklikiem, ponieważ nie macie pojęcia, gdzie się teleportować. Później, kiedy już nabierzecie trochę wprawy i nie będę już musiał czuwać nad wami jak jakaś niańka, będziecie mogli niektóre zadania wykonywać sami. Zwykle sprawy nie są czymś wielkim – najczęściej okazuje się, że wezwanie to fałszywy alarm, a właściciela nastraszył zwykły bogin. Ale jeśli będę czuł, że mogę wam ufać, rozszerzy się także wasz wybór dotyczący spraw, nad którymi będziecie pracować. Zrozumiano?

            Pokiwali głowami. Hermiona złapała się na tym, że ciągle zerka na Malfoya ciekawie. Nie miała z nim kontaktu przez tyle długich miesięcy…

Szef Biura Aurorów, nie tracąc zbędnego czasu wskazał na stojący na biurku rozpadający się, mugolski zszywacz biurowy, będący z pewnością świstoklikiem.

- Liczę do trzech.

Hermiona przysunęła się bliżej, w pełnej gotowości. Draco zrobił to samo po jej lewej stronie. Robards stanął dokładnie naprzeciwko, za biurkiem.

- Raz, dwa… Trzy!

            Hermiona położyła dłoń na czarnej powierzchni zszywacza i poczuła charakterystyczne szarpnięcie w okolicach pępka, kiedy jej stopy oderwały się od ziemi.