12. Na rozstaju dróg - zdradzieckie pożegnania.

[ You Fill My Heart - Jason Walker ]

Opowiadanie I: Oczy szeroko zamknięte.

 

  

- Wrócimy do Hogwartu, prawda? – zapytała owego przesyconego radością i szampanem wieczoru, siadając mu na kolanach i wsuwając twarz w zagłębienie pomiędzy szyją a barkiem -  jej ulubioną kryjówką.

- Po co mam tam wracać? – zapytał z lekceważeniem, ale była pewna, że to tylko przykrywka. Hogwart był mu bliski – wiedziała, że miał jeszcze nadzieję zobaczyć te stare, zamkowe mury.

- To twój dom.

Nie odpowiedział nic, wbijając zamyślony wzrok w ścianę. Zaczęła się wiercić. Tak, żeby jej twarz znalazła się na wysokości jego oczu. Nie zamierzała dać za wygraną.

- Obiecaj to, proszę. Tylko tak udowodnisz im, że jesteś niewinny. Draco…

Zawahał się. Jej oczy iskrzyły się w wyrazie gorącej prośby, ale on nie mógł tam wrócić. Wiedział, że nie wróci…

- Obiecuję.

***

- Wiedziałeś, że nas szukają, Malfoy! – wrzasnęła jak opętana, zatrzymując się na środku ścieżki. Rozgorączkowana całą przyprawiającą o dreszcze sytuacją,  zaczęła pocierać sobie skronie, by choć trochę ukoić szalejące nerwy. Miała wrażenie, że zaraz się na niego rzuci. Co on sobie, do jasnej cholery, wyobrażał?! Że będzie ją przetrzymywał, podczas gdy poszukiwał jej cały Zakon?!

- Owszem, wiedziałem. Wszyscy nas szukają, Granger – odparł lekceważąco. – Nie domyśliłaś się tego? Doprawdy, zawsze myślałem, że jesteś inteligentna.

Prychnęła gniewnie.

- Trzymałeś mnie, wiedziałeś, że… porwałeś… Ty, ty…! – Miotała się w słowach, niezdolna do dobrania właściwego określenia. Och, jak ona go nienawidziła! Jako jedyny na świecie potrafił doprowadzić ją do szału, przyglądając się efektom swoich poczynań ze złośliwym uśmiechem zdobiącym wargi. I tym cholernym, stoickim spokojem. Kiedy ona przypominała czynny wulkan, trzęsący się pod wpływem nadmiaru emocji, on z kolei przybierał postawę niewzruszonego posągu, a jego myśli zdawały się płynąć ze spokojem, podobnym do uśpionego oceanu. Byli tak różni, w każdej kwestii. Począwszy od wyglądu, poprzez największe i najdrobniejsze cechy charakteru, które skrajnie się od siebie różniły. Ale istniała taka rzecz, która ich niezaprzeczalnie łączyła. Marzenia. Sposób odbierania świata.

 

„To tak, jakby miejsce w moim sercu zostało już obsadzone;

jakbym wiedział od samego początku, że byłaś jakąś inną częścią mnie.”*

  

Mogli wypierać się każdej myśli, jaka kiedykolwiek przeszła im przez głowę. Mogli wmówić każdemu, że to w ogóle ich nie dotyczy, choć oboje zdawali sobie sprawę, że ich życia to lustrzane odbicie jednego obrazu. I jak to zwykle bywa, tam gdzie wszystkiego było pod dostatkiem, w lustrze wyglądało to zupełnie na odwrót. Ciepło rodziny i przyjaciół kontra brak miłości zastąpiony przepychem, mydlącą oczy fortuną.

- Wiesz, że w  każdej chwili mogłaś odejść.

Powiedział to tak chłodnym tonem, że automatycznie zamilkła. Oczywiście, że o tym wiedziała, ale… No właśnie – ale. Przecież mieli odejść razem – nawet przez myśl jej nie przeszło, żeby mogła go zostawić. Odparowała szybko kilka słów o tym, że nie była do końca sprawna, by móc kontynuować podróż do Hogwartu, ale zabrzmiało to mało przekonująco, a ponadto wypowiedziane zostało pod nosem. Malfoy nawet nie podniósł na nią wzroku. Chcąc zignorować irytujący brak odzewu z jego strony, pospiesznie zmieniła temat. – W takim razie, po co chcesz wracać do Hogwartu?

- Nie chcę tam wracać.

Przełknęła głośne „co?!”, które cisnęło się jej na usta i zamiast tego wydukała tylko: - To po co… obiecywałeś?

Doskonale ukryła rozżalenie, zaskoczenie i fakt, iż zabolało ją to wyznanie. Czuła, że nie powinna mówić nic na ten temat, z drugiej strony była pewna, iż istniała jakaś niespisana zasada, które w tej sytuacji nadawało jej prawo głosu.

- Przyznaję, że rozważałem taką możliwość, ale… byłem zmuszony zmienić zdanie – wyjaśnił zwięźle, patrząc jej w oczy. Oczywiście, że kłamał. Nie zdradziło go nic – ani wahanie, ani nerwowy gest ręką. Był kłamcą doskonałym, ale Hermiona, mimo to, nie dała się zwieść. Dopiero teraz to wszystko ułożyło się w logiczną całość. Powoli docierało do niej, że całe to przedstawienie było z góry zaplanowane. Los kpił z niej w najbardziej szyderczy sposób jaki w ogóle istniał.

- Zmuszony? – Tym razem wypluła to słowo z zaskoczeniem. Płuca domagały się powietrza, ale ona cały czas zalegała na bezdechu. Nie mogła się nawet poruszyć, sparaliżowana usłyszanymi rewelacjami.

- Owszem, tak.

- Niby przez kogo zmuszony, zdrajco? – syknęła. Nie powinna dodawać ostatniego epitetu, ale ten sam wypłynął spomiędzy warg, zanim zdążyła się powstrzymać. Niestety, widząc jego spojrzenie, natychmiast pożałowała, że nie może złapać tego słowa w powietrzu i wepchnąć sobie z powrotem do ust.

Na ułamek sekundy zrobił kwaśną minę, patrząc na nią wzrokiem jakiego jeszcze u niego nie widziała. Tak, jakby się na niej zawiódł – jakby to ona go oszukała!

- Myślę, że to już nie jest twoja sprawa, Granger – odpowiedział lodowatym tonem i odwrócił się niespiesznie. Z niedowierzaniem lustrowała jego plecy, ale Ślizgon nie obejrzał się, tylko uparcie szedł przed siebie.

Wbijając w niego wściekłe i zawiedzione spojrzenie, ruszyła jego śladem przygryzając wargi i zastanawiając się, co będzie dalej…

***

  

„W strugach deszczu potykam się o swój własny próżny cień,

Otworzyć usta chcę i krzyczeć tak, by usłyszał mnie świat!”

  

Paradoksalnie, szum ulewy tylko wzmagał przeraźliwą ciszę dzieloną przez dwie postacie idące błotnistą ścieżką.  Łzy, co jakiś czas opuszczające oczy i toczące się po policzkach dziewczyny tonęły w strugach deszczu, a usta drżały z zimna i rozpaczy. Mokre włosy lepiły jej się do twarzy, ale ona nawet nie starała się zwracać na nie uwagi.  Czuła jedynie przeraźliwy chłód - dystans jaki wkradł się pomiędzy nich od ostatniej kłótni. Nie rozmawiali idąc spać, wstawali bez słowa… Nie mogła pojąć dlaczego tak bardzo jej tego brakowało. Była sama, sama w ogromnym świecie, bez przyjaciół, jedynie z wrogiem. Ale teraz to już i jego straciła. Miała wrażenie, że zwariowała, ale tak bardzo chciała usłyszeć choć jedno słowo z jego zaciśniętych ust. Nawet obelgę, nawet krzyk, cokolwiek.

Ale nie. On uparcie milczał, od czasu do czasu rzucając jej pełne niechęci spojrzenia. Przynajmniej nie kazał jej się wynosić. Nie miała już ani sił, ani chęci na sprzeczki. Była niewiarygodnie zmarznięta i zmęczona, bo Draco nie potrzebował tylu postojów, a ona nie zamierzała prosić. Od rana mokre ubranie lepiło się do ciała dając nieprzyjemne wrażenie chłodu i wywołujące ciarki na plecach. Ale to wszystko było niczym w porównaniu z uczuciem, które zamieniło jej serce w bryłę lodu. Jak mógł ją tak oszukać?! Jak mógł dawać nadzieję, że wszystko będzie dobrze, tymczasem cały czas układając sobie w głowie plan zdradzenia jej?!

„Może tu w ulewie, we mgle zgubię o tobie sen, może gdzieś, gdzieś tam daleko zostawię, zostawię go...”

***

Nie wiedział jak długo niósł Gryfonkę. Z każdym krokiem robiła się coraz cięższa, ale też oddychała coraz płyciej. Ale nie to obchodziło w tym momencie młodego arystokratę. Chciał znaleźć schronienie przed deszczem i mrozem. Był przemoczony do suchej nitki -  zimna październikowa noc robiła swoje. Zastanawiał się ile jeszcze wytrzymają jego nogi zanim ugną się pod ciężarem dwóch ciał. (…)

Zbiegł szybko na dół, żeby zająć się dziewczyną. Skoro przytargał ją tutaj z takim uporem, nie może pozwolić jej umrzeć. Przecież Draco Malfoy nigdy nie wysilał się na marne.” 

Zawsze wolał wybrać to, co łatwe, niż to co dobre.

I tylko jeden jedyny raz postąpił inaczej, a jak to w życiu często bywa, oczywiście musiało to nieść za sobą koszmarne konsekwencje. Już nigdy więcej nie miał zamiaru popełniać takiego błędu, polegającego na naprawie swojego charakteru. Bez tego było mu lepiej. I zdecydowanie łatwiej...

***

[ Jason Walker – Shouldn’t Be Good In Goodbye ]

            Przystanął na rozdrożu od którego wiły się dwie wąskie dróżki. Hermiona nie omieszkała nie zauważyć, że po raz pierwszy od ich, mówiąc delikatnie, dysputy zwrócił na nią uwagę.

- Jesteśmy na miejscu. Ścieżka na zachód prowadzi do Hogwartu. Ścieżka na wschód - do wolności…

 Jedno machnięcie ręki wystarczyło, żeby wszystkie uczucia, które do tej pory kumulowały się w jej sercu, opadły na dno żołądka. Niemal czuła jak grunt ucieka jej pod stopami,  jakby ktoś szybkim ruchem pociągnął kawałek ziemi na którym stała.

- Wiesz, że kiedy odejdziesz, nie będzie już odwrotu? – Głos jej drżał, ale wypowiadała odważnie każde słowo, które mogło być ostatnim,  jakie miał od niej usłyszeć. Poczuła narastającą suchość w gardle, jak zawsze gdy na policzkach pojawiały się łzy. Zacisnęła usta, nie chcąc by i tym razem tak się stało - nie chciała, by to zobaczył. Opanowała się szybko, mrugając kilka razy powiekami, jakby oślepiło ją światło. Nie miała pojęcia skąd bierze się cała gorycz ich rozstania. Czyż nie tego pragnęła?

Uwolnić się od niego raz na zawsze…

Draco odwrócił się na dźwięk jej głosu. Zamarł na chwilę, jakby miał zaraz rzucić się w jej kierunku z zapewnieniami, że wszystko będzie dobrze i nigdy jej nie opuści.  Ze zmarszczonymi brwiami studiował jej oblicze, chłonąc każdy szczegół wyzywającego spojrzenia brązowych oczu. Oczu, w których, mimo jej szczerych  wysiłków, szkliły się łzy, a szczęki zaciśnięte były z całych sił . Nie miał szans na usłyszenie pożegnania.

Nigdy wcześniej nie zastanawiał się tak intensywnie nad tym, czy wykonać tych kilka kroków do przodu i wyciągnąć ręce. Czy rzucić ostatnie spojrzenie i odejść?

  Zacisnął zęby, jakby sama bezsilność mogła sprawić dojmujący ból. Nie lubił tego uczucia, kiedy zupełnie nie miał pojęcia co począć. W życiu kierował się konkretami, więc nie było tam miejsca na rozterki związane z takimi wątkami jak przyjaźń, miłość, albo… przywiązanie. To całe „kochanie” było zbyt przereklamowane jak na jego gust. Ludzie wiązali się, uzależniali od siebie, tęsknili – ile to rzeczy zostało zupełnie zaprasowanych ogólnikiem zwanym miłością? Zupełnie niepotrzebnie.

Ale czy mógł stwierdzić, że nie zależy mu na Hermionie? Czy mógł przysiąc, iż nie uzależnił się od jej rozespanego spojrzenia, które rzucała każdego ranka? Od jej śmiechu, przypominającego melodyjne kołysanki, które w dzieciństwie śpiewały mu niańki? Czy nie przywiązał się do całej jej osoby tak, że po odejściu, mógłby, chociaż raz… zatęsknić?

Odpowiedź była zbyt prosta, by móc  zaprzątać nią sobie myśli nawet przez kilka chwil. Zacisnął powieki i ruszył w jej kierunku. Hermiona, jakby przygotowana na ten ruch, ale nie do końca pewna jego zamiarów, automatycznie zrobiła to samo. Zbliżył się do niej, lecz kiedy chciała przysunąć się bliżej, on cofnął się o krok; jakby chciał tym spojrzeniem wmówić jej, że „tak będzie lepiej”. Może było… To nieistotne. Pożegnania były zdradzieckie. Oczy tylko czekały, by uronić niechciane łzy, a serce wyrywało się w nie tym kierunku, co trzeba.

Podniósł umęczony wzrok i uchwycił jej spojrzenie.

- Pomóż mi – wychrypiała prawie bezgłośnie, patrząc na Malfoya z tlącą się w oczach nadzieją. Nie zastanawiała się nad tym co tu robił, nie przyszło jej nawet do głowy, że mogła wędrować w tym samym kierunku co on, kiedy wydawało jej się, że od niego ucieka.

- Nie ma mowy. – Blondyn podniósł się z usłanego liść mi runa leśnego. Podniósł plecak i nie oglądając się ruszył przed siebie.

„Nie jestem gotowy na to, by odejść, bo wtedy nigdy nie dowiem się za czym mógłbym tęsknić.”

            Cienie tańczyły na jej delikatnej, pogrążonej we śnie twarzy, przywodząc mu na myśl piękną porcelanową lalkę. Z każdym kolejnym dniem nabierał wrażenia, że Granger w tej postaci należy wyłącznie do niego. Nie mógł nie uśmiechnąć się na widok jej bladego oblicza. Dla niego mogła istnieć tak jak teraz, przez całą wieczność.

Przypomniała mu się opowieść o dziewczynie - księżniczce, którą usłyszał przed laty, nawet już nie pamiętał gdzie i z czyich ust…

Słońce zachodziło; zmrok zapadł bardzo szybko. Wpatrywała się intensywnie w niebieskie tęczówki, szukając w nich czegoś, co mogłaby wykorzystać jako pretekst do tego, by został. Ale mimo zapalczywości z jaką analizowała jego spojrzenie, miała wrażenie, że widzi coraz mniej. I mniej i mniej, a cała jego osoba niknie gdzieś na drodze jej wspomnień.

Drgnęła, kiedy w końcu się odezwał.

- Wiem. Ale nie będę tęsknił – skłamał cicho, ale z zadziwiającą pewnością. Odwrócił się powoli, zostawiając ją samą na wybranej ścieżce, z sercem na dłoni. Odszedł, nie odwracając się ani razu…

 Zastygłe w oczekiwaniu serce wyślizgnęło jej się z ręki i upadając na skałę, rozbiło się na tysiąc kawałków…

 

Chciałby nigdy nie odchodzić. Chciałby, żeby te wszystkie chwile, które spędzili razem, nigdy się nie zatarły w jego wspomnieniach. Żeby pasja, która pojawia się przy każdej myśli o Niej, nigdy nie zniknęła.

Chciałby… chciałby po prostu zostać z nią na zawsze.