34. Nie jest złe nic, co nie jest prawdziwe. Część pierwsza.

Opowiadanie II: Oszukać Przeznaczenie.

Taki pół-rozdział, takie maleństwo, takie cokolwiek, ale żeby COŚ było.

[ Ostern Fleur - Blanche ]

- Salazarze. Ojej, tfu! Słodki Godryku, Malfoy!

- Uspokój się, Snape się na nas gapi.

- On nie jest prawdziwy!

- Panno Granger, Slytherin traci pięć punktów przez pani niezamykające się usta. Proszę wreszcie wziąć się do roboty! - warknął na nich Snape.

            Hermiona zamknęła się na kilka sekund, po czym wybuchła stłumionym głosem:

- Merlinie, Malfoy, zajęło nam prawie s i e d e m lat, żeby zorientować się, że to wszytko nie jest prawdziwe?!

- Jak dla mnie, Snape wydaje się dość realny. I dość zdenerwowany. Daj mi spokój, też nie wiem co jest grane.

- Ale... jak?

            Draco wpatrywał się w kociołek przed sobą. Teraz zaczynał do niego docierać absurd całej tej sytuacji. Kompletnie nie rozumiał skąd brało się to silne uczucie nierealizmu. Gdzieś w głębi czuł, że jest w niewłaściwym miejscu, niewłaściwym czasie, ale za nic w świecie nie potrafił logicznie wytłumaczyć dlaczego jego tożsamość nagle kompletnie przestała identyfikować się z otoczeniem.

            Snape ogłosił koniec zajęć. Malfoy wstał i miał zamiar ruszyć w stronę wyjścia, kiedy Granger szarpnęła go za rękaw.

- Co my teraz zrobimy? - syknęła, sprawdzając czy nikt przypadkiem nie podsłuchuje ich dziwacznej rozmowy.

            Wyszarpał rękaw z jej uścisku.

- A co mamy zrobić? Nie wiem jak ty, ale ja zamierzam położyć się spać i liczyć, że jutro wszystko wróci do normy. Ewentualnie wytrzeźwieć.

- Nie jesteśmy pijani. Poza tym, alkohol nie wywołuje zbiorowej halucynacji - zirytowała się, sunąc za nim wąskim korytarzem jak cień.

- Granger!

- Co?

- Idź do biblioteki, cokolwiek. Tylko poważnie, odczep się wreszcie - jęknął.

- Jeszcze pożałujesz, że tak mnie traktujesz. Znajdę sobie wyjście, a ty zostaniesz na zawsze w tym gównianym, wywróconym do góry nogami świecie!

            Obróciła się na pięcie i ruszyła z godnością w stronę ślizgońskiego dormitorium. Patrzył przez chwilę jak odchodzi, po czym, nie wiedząc dlaczego, pobiegł za nią.

- Zaczekaj!

            Nawet nie zwolniła kroku. Cholera, musiał ją dogonić zanim na dobre zniknie w tych swoich lochach.

- Graner, p r o s z ę, poczekaj. - Udało mu się ją dogonić. Chwycił ją za łokieć i siłą obrócił do siebie. Wyraz zaskoczenia na jej twarzy, spowodowany gwałtownością jego ruchów, przez chwilę napawał go dominującą dumą. Miał niejasne uczucie deja vu.

            Stali naprzeciwko siebie, dysząc lekko.

- Naprawdę myślisz, że mógłbym całe życie być Gryfonem? - powiedział z pogardą w głosie.

            Wykrzywiła usta w ślizgońskim uśmiechu.

- Myślę, że wtedy istniałaby jakaś minimalna szansa, że mogłabym cię polubić.