33. Śladami przeszłości.

Opowiadanie II: Oszukać przeznaczenie.

  

 [ Feels Like We Only Go Backwards ]

         Czas uciekał do tyłu. Nie była w stanie nic zrobić. Rozmazane sceny śmigały dookoła niej w feerii barw - widziała jak cofają się korytarzem razem z Malfoyem, wchodzą do tego przeklętego domu, widziała zagadkową minę Robardsa, kiedy mówił im o współpracy. Widziała jak każdy kolejny dzień jej życia umyka, a jakaś niewidzialna siła zasysała ją w głąb swoich własnych wspomnień. Przypominało jej to zmieniacz czasu, który dostała w trzeciej klasie, ale to co działo się teraz było sto razy intensywniejsze. Nie mogła tego kontrolować - nie wiedziała kiedy i gdzie nastąpi granica zatracania się w przeszłości. Była już na etapie swoich pierwszych lat w Hogwarcie, a cały świat zaczynał wirować coraz szybciej i szybciej. Zaczęło jej się kręcić w głowie. Miała wrażenie, że nie wytrzyma już potwornych mdłości, które ją ogarnęły, kiedy wszystko nagle ustało. Obraz wyostrzył się.

            Docelowe wspomnienie było jej bardzo dobrze znane. Ale tym razem coś było nie tak.

            Miała jedenaście lat. Hogwart wzbudzał jednocześnie jej strach i podziw. Zaraz miała rozpocząć się Ceremonia Przydziału, a groźnie wyglądająca profesor właśnie kładła na stołku wyświechtaną tiarę.

- Nocne niebo, które widzisz na górze, to tylko złudzenie - szepnęła do stojącej obok, równie zdenerwowanej Ceremonią Przydziału, czarnowłosej dziewczynki o twarzy przypominającej wyglądem mopsa. - Sklepienie jest zaczarowane tak, że odzwierciedla panującą na dworze pogodę. Przeczytałam o tym w Krótkiej Historii Hogwartu.

            Rudy chłopiec - Ron, którego poznała w ekspresie, gdy usłyszał jej słowa, uniósł wysoko brwi. Hermiona speszyła się nieco i zamilkła, słuchając piosenki Tiary Przydziału.

            Stojący przed nią, wysoki, bardzo blady chłopiec o platynowych włosach pogłaskał po ręce trzęsącą się ze strachu właścicielkę dwóch jasnych warkoczy.

- Będzie dobrze, Dafne, obiecuję.

            Dziewczynka o imieniu Dafne objęła go mocno i wtuliła policzek w jego szczupłą klatkę piersiową.

            Rozległ się ostry głos profesor McGonagall odczytującej nazwiska z długiej listy pergaminu. Za każdym razem, gdy ktoś zostawał przydzielony do odpowiedniego domu, na całej sali rozbrzmiewały oklaski. Hermiona chciała mieć już to za sobą. Nogi trzęsły się jej jak galareta.

- Granger Hermiona!

            Ruszyła żwawo przed siebie, starając się wyglądać na dumną i opanowaną. Usiadła na stołku i kiedy Tiara Przydziału dotknęła jej głowy, niemalże natychmiast rozległ się okrzyk: Slytherin!

            Hermiona zmarszczyła brwi. Wydawało jej się, że trafi do Ravenclaw, ale nie jej zadaniem było stwierdzenie gdzie nadaje się najbardziej.

            Wstała i ruszyła w stronę ostatniego stołu, stojącego na lewym krańcu Wielkiej Sali.

- Greengrass Dafne! - Tiara bezzwłocznie przydzieliła Dafne do Slytherinu. Zadowolona jedenastolatka szła do stołu Ślizgonów z taką dumą i nagle odzyskaną pewnością siebie, że Hermiona nie miała śmiałości się do niej odezwać, kiedy ta usiadła tuż obok niej.

            Zajęła się rozglądaniem po sali. Przy stole Gryffindoru siedziało trzech rudzielców tak podobnych do Rona, że musieli być braćmi. Zastanawiała się chwilę, gdzie trafi ten słynny Harry Potter, ale jej rozmyślania przerwał zduszony okrzyk siedzącej obok Dafne Greengrass, kiedy okazało się, że blady chłopiec, z którym jeszcze przed chwilą rozmawiała, trafił do Gryffindoru.

            Granger wzruszyła ramionami. Była już nieco głodna, ta ceremonia była taka długa...

            Ucieszyła się nieco, kiedy okazało się, że ciemnowłosa dziewczynka o twarzy mopsa - i jak się okazało - imieniu Pansy - też trafiła do grona Ślizgonów i usiadła obok niej. Z radości objęły się spontanicznie.

- Zostaniemy n a j l e p s z y m i  przyjaciółkami - oznajmiła jej Pansy z emfazą. Odwróciła się od Hermiony i zajęła się pocieszaniem zrozpaczonej Dafne Greengrass.

            Do uszu Hermiony dotarły tylko strzępki rozmowy.

"A kto to taki w ogóle jest, ten Draco Malfoy?" - interesowała się Pansy.

            Granger zajęła się jedzeniem, które nagle pojawiło się przed nią na półmiskach, od których ilości i ciężaru aż uginał się stół. Była taka głodna.

 

*

- Słyszeliście, że ojciec wyrzucił go z domu? Chyba nie mógł już znieść w swojej rodzinie tej czarnej owcy, która jako jedyna nie trafiła do Slytherinu - plotkowała Dafne Greengrass, siedząc otoczona wianuszkiem koleżanek.

            Od ceremonii przydziału minęło pięć lat i Hermiona zdążyła nauczyć się kilku zasad i zweryfikować kilka informacji. Po pierwsze - Pansy Parkinson zdecydowanie nie była jej najlepszą przyjaciółką. Siedziała teraz u stóp Dafne i emocjonowała się najnowszą pogłoską.

- Słyszałam, że prosił dyrektora o to, czy może zostać w Hogwarcie przez wakacje. Nie ma dokąd pójść.

- To oczywiste, że nie ma dokąd pójść. Może przygarnie go jego najlepszy przyjaciel - Potter, do swojej żałosnej mugolskiej rodzinki! - Dafne parsknęła śmiechem; wszystkie dziewczęta szerzące w Hogwarcie instytucję poczty pantoflowej, zawtórowały jej równie donośnym chichotem.

             Po drugie - Dafne Greengrass była niekwestionowaną królową Slytherinu. Hermiona była zaskoczona jak szybko dziewczyna zapomniała o jasnowłosym chłopcu, który trafił do Gryffindoru i od tamtego momentu stał się obiektem jej nieustających kpin. Granger, szczerze mówiąc, współczuła mu. Słyszała, że pochodził z sięgającego pokoleń czarodziejskiego rodu i jako jedyny w całej rodzinie nie trafił do Slyterinu. Był odmieńcem - jak ona. Hermiona do tej pory zastanawiała się dlaczego trafiła do domu węża - nie posiadała w rodzinie żadnego czarodzieja i właściwie do momentu przyjścia listu z Hogwartu nie miała pojęcia o magii. I przez ten jeden głupi fakt z jej życia, większość Ślizgonów niespecjalnie miała ochotę się z nią przyjaźnić. Z jednym wyjątkiem, który właśnie usiadł na oparciu fotela, który zajmowała Hermiona.

- Nie mogę w to uwierzyć. - Astoria Greengrass skrzywiła się, patrząc na swoją starszą siostrę. Hermiona wiedziała, że szczerze się nienawidzą. - Draco w dzieciństwie był naszym najlepszym przyjacielem, a ona teraz tak się z niego naśmiewa.

                        Hermiona wzruszyła ramionami. Wiedziała jaka jest Dafne. Ciężko jej za to było zdefiniować Malfoya, który był zamkniętym w sobie chłopcem, który rzadko się odzywał.

- Blaise, powiedz coś swojej dziewczynie - jęknęła Hermiona, kiedy ciemnowłosy chłopiec - Blaise Zabini - niekwestionowanie najlepsza partia jaką można było dostać w Slytherinie i oczywiście chłopak Dafne - usiadł obok. Był drugą - i ostatnią - osobą, która tolerowała obecność Hermiony w domu węża.

- Chętnie bym to zrobił, ale wiesz, że nie mam na nią wpływu.

            Astoria prychnęła.

*

            To był rok OWUTEMÓW i miała mnóstwo nauki. Nie rozumiała tych wszystkich uczniów, którzy wracali do domów na ferie bożonarodzeniowe. Hermiona postanowiła zostać w Hogwarcie w otoczeniu książek i Astorii, która stwierdziła, że nie zniesie w domu towarzystwa Dafne 24/7.

- Musisz go poznać! - Astoria z emocji pociągnęła Hermionę za rękaw szaty, kiedy szły na bożonarodzeniową kolację. Cztery stoły zniknęły, zastąpione tylko jednym, wspólnym. Niewielu uczniów zostało w Hogwarcie na święta. Właściwie, dokładnie jedenastu. Hermiona nie znała większości z nich - byli to jacyś młodsi uczniowie z innych domów i ten nieodłączny duet - Potter&Malfoy.

                        Hermiona przysiadła się do stołu nieco niepewnie, uśmiechając się do Harry'ego Pottera.

- Czy myśmy przypadkiem nie poznali się w ekspresie Londyn-Hogwart, sześć lat temu? - zagadnął ją Harry, a ona energicznie pokiwała głową.

- Tak! To niesamowite, że to pamiętasz!

- Taką ładną twarz ciężko jest zapomnieć. - Harry uśmiechnął się. Na te słowa Hermiona zarumieniła się i zerknęła przelotnie na Malfoya. Patrzył się na nią, wcale nieskrępowany faktem, iż go na tym przyłapała.

            Postanowiła nie przejmować się dziwnym zachowaniem Gryfona, pogrążona w rozmowie z Harrym. Kątem oka widziała jak Astoria wychodzi ze skóry, żeby zagadać Dracona.  Hermiona zaśmiała się w duchu.

*

- Cześć. Będziemy w tym semestrze w parze przy warzeniu eliksirów, mam nadzieję, że potraktujesz sprawę serio, bo muszę zapunktować w Snape'a, egzaminy, sam rozumiesz.... - Hermiona przysiadła się do Malfoya. Nie rozmawiała z nim od czasu krótkiego epizodu, ponad dwa tygodnie temu, na początku ferii, kiedy razem z Harrym - z którym dla odmiany dogadywała się fantastycznie - i Astorią, wyszli na błonia, skorzystać z kilkunastocentymetrowej warstwy śniegu. Zapytała go wtedy, co zamierza robić po szkole. Wzruszył ramionami.

- Pewnie to, co Potter. Będziemy zabijać Śmierciożerców - powiedział cicho, jak to miał w zwyczaju, a w jego oku pojawił się mściwy błysk. Hermiona już o nic nie pytała.

*

- Tu jest napisane, że masz dodać posiekane, a nie zmiażdżone pędy mandragory. Malfoy, czy ty potrafisz w ogóle czytać? - zirytowała się Hermiona, wyrywając mu z ręki moździerz.

- Przepraszam - powiedział szczerze. Naprawdę wyglądał na skruszonego. Hermiona westchnęła.

- Dobra, co jest? - Nie czekała na odpowiedź, ale Draco zaskoczył ją, po raz pierwszy w życiu dzieląc się z nią swoimi przemyśleniami.

- Zastanawiałem się tylko, jakby to było, gdybym trafił do Slytherinu. No wiesz, czy miałbym teraz gdzie mieszkać po skończeniu szkoły. Kiedy byłem dzieckiem, zawsze wyobrażałem sobie dwie rzeczy - że będę Ślizgonem i że wezmę ślub z Dafne Greengrass. A ona nie chce nawet teraz... Granger, co z tobą?

             Hermiona wpatrywała się w kociołek z szeroko otwartymi oczami. Ale to nie zawartość sprawiła, że dziewczyna wybałuszała oczy i to otwierała to zamykała usta.

            " ...będę Ślizgonem... wezmę ślub z Dafne Greengrass..."

            Malfoy Ślizgonem.

            Malfoy i Greengrass.

            Jej analityczny umysł usilnie starał sobie przypomnieć dlaczego te słowa-klucze wywołały to dziwne uczucie przebudzenia się do rzeczywistości...

- Merlinie...- szepnęła, patrząc na niego z mieszaniną przerażenia i ekscytacji swoim odkryciem. - Malfoy... Jesteśmy zaczarowani.

            Zmarszczył brwi.

- Nic z tego nie jest prawdziwe - wykrztusiła w końcu Hermiona, rozglądając się gorączkowo dookoła i dotykając przedmiotów przed sobą, jakby chciała sprawdzić, czy są materialne.

            Przez kilka sekund myślał, że oszalała. A potem, jak na zawołanie, wszystko w jego umyśle się rozjaśniło.