36. Gdziekolwiek pojawi się dym, wkrótce zapłonie ogień.

        

  Opowiadanie II: Oszukać przeznaczenie.

    
 [ Widest Moments - Jessie Ware ]

            Nie mógłby być bardziej wykończony. Czuł się, jakby nie przespał nocy, a następnie ktoś kazał mu przebiec maraton. Siedem lat w równoległej rzeczywistości może wykończyć człowieka.

            Rzucił na fotel swoją kurtkę ze skóry smoka, gdzieś z tyłu głowy zdając sobie sprawę, że w drodze powrotnej wieczór wydawał się być dużo zimniejszy niż zwykłe listopadowe popołudnie, w które wybrał się z Granger na Maple Street do nawiedzonego domu.

            Zapalił świece w sypialni i poszedł pod prysznic. Ciepła woda spływająca po jego ciele działała kojąco i usypiająco. Wyszedł z łazienki, wycierając ręcznikiem włosy. Myślami był już w swoim łóżku z satynową pościelą, która zaraz miała otulić go do błogiego snu...

            Jedyne czego nie spodziewał się zobaczyć w tym momencie, siedziało właśnie na jego łóżku, bawiąc się końcówkami blond włosów.

- Tori. - Nie dał po sobie poznać, że niemalże podskoczył na widok intruza. - Co ty tutaj robisz? Dlaczego nie jesteś w Hogwarcie?

            Astoria zmarszczyła jasne brwi, patrząc na niego dziwnie. Poczuł się nieswojo pod jej spojrzeniem. Tym bardziej pod wpływem gwałtownej lawiny wspomnień ust Hermiony, na które napierał z pasją niecałą godzinę wcześniej.

- Jest przerwa świąteczna... Draco? - powiedziała powoli, śledząc uważnie jego ruchy, kiedy podszedł do niej w kilku krokach i przysiadł na brzegu łóżka, nadal trąc ręcznikiem mokre włosy.

            Przerwa świąteczna? Grudzień? Czy to znaczy, że nie było ich jakieś... trzy tygodnie?!

- Chyba za dużo pracuję. - Przetarł dłonią twarz, postanawiając nie tłumaczyć się Astorii z tego dziwnego incydentu, który pochłonął trzy tygodnie z jego życia. - Coś się stało, że jesteś tutaj tak nagle, w środku nocy, bez zapowiedzi...?

            Astoria wydawała się urażona tym pytaniem. Widział jak zaciska dłonie na kolanach w pięści, mnąc przy okazji materiał spódnicy w którą była ubrana.

- Pisałam do ciebie. Wysłałam chyba trzy sowy, prosząc o spotkanie. Nie wiedziałam co się dzieje... martwiłam się. - Podniosła wzrok i spojrzała mu w oczy. Uciekł wzrokiem w bok, nie mogąc wytrzymać jej spojrzenia dłużej niż kilka sekund.

- Skarbie. - Położył jej dłoń na policzku. - Niepotrzebnie. Byłem na wyjeździe... w interesach... - zaczął, ale najwidoczniej Tori nie była zainteresowana powodem jego nieobecności, gdyż natychmiast mu przerwała.

- Nie jestem tutaj bez powodu. Przyszłam porozmawiać.

- Astorio... błagam cię na wszystkich założycieli Hogwartu, porozmawiamy jutro. Jestem wykończony. Nie musisz wracać do domu, chodź, połóż się obok, jutro jak tylko...

- Jestem w ciąży.

            Mierzyli się spojrzeniami przez długą chwilę. Oczy Astorii były pełne strachu i zdeterminowania jednocześnie. Przyszła do niego szukać wsparcia.

            Siedząc przygarbiona na skraju jego wielkiego łoża, sama wydawała się być jeszcze dzieckiem.

            Oddychaj, powtarzał sobie w myślach.
           Musiał stanąć na wysokości zadania. Musiał odnaleźć w sobie resztkę siły, żeby przeprowadzić z nią tę rozmowę. 
Nawet jeśli świat właśnie zawalił mu się na głowę.

            Jeżeli wcześniej wydawało mu  się, że jest zmęczony, teraz czuł, jakby na jego barkach spoczywał co najmniej los ludzkości.

"Poczekaj, niebo zasnuwa się piorunami.

Gdziekolwiek pojawi się dym, wkrótce zapłonie ogień.

Co mogło sprowadzić tego pecha?

Czyżbym patrzyła na Ciebie zbyt długo?"

* Widest Moments - Jessie Ware

***

[ Why'd you only call me when you're high - Arctic Monkeys ]

Nie chciała jechać windą. Mimo że Ministerstwo było o tej porze już raczej opustoszałe, nadal bała się, że może wpaść na swojego przełożonego.

Kiedy następnego dnia po incydencie ze zmianą rzeczywistości, którą zaserwował im Dumbledore, wróciła do pracy, nie spodziewała się serii problemów, które dopadły ją, gdy tylko przekroczyła próg Ministerstwa. Pierwszą rzeczą z którą musiała się użerać był rozsierdzony Gawain Robards, któremu musiała wytłumaczyć dlaczego przez prawie trzy tygodnie jego podopieczni ani razu nie pojawili się w pracy. To pytanie kompletnie ją zamurowało - ciężko było wymyślić dość przekonywującą historię, więc powiedziała prawdę. No, mniej więcej. Nieźle nagimnastykowała się, opowiadając historię, w której pominęła prawdziwy powód interwencji Dumbledore'a. Starając się być jak najbardziej lakoniczna, wytłumaczyła, że dyrektor potrzebował ich pomocy i sprawa jest ściśle tajna. Jeżeli Robards chce, może wysłać sowę do Dumbledore'a, który z pewnością potwierdzi jego słowa. Przerzucanie odpowiedzialności, a co jej tam! Nie chciała stracić pracy przez szalone pomysły. Nawet jeśli były to szalone pomysły największego czarodzieja jakiego w życiu spotkała.

Malfoy nie pojawił się tego ranka w pracy. Kolejne rozczarowanie spotkało ją, kiedy wskazówka w pracowniczym pomieszczeniu wskazała godzinę dwunastą i Hermiona uświadomiła sobie, że nie ma na co czekać, gdyż on już się nie pojawi. Przełknęła gorycz rozczarowania, gdzieś w głębi serca przygotowana na proces wyparcia, który miał się między nimi rozegrać po tym pocałunku. Dlaczego ona zawsze naiwnie w niego wierzyła?!

Ostatni, pieczętujący złą passę incydent rozegrał się już po wyjściu z Ministerstwa, kiedy otwierała właśnie drzwi do swojego mieszkania. Uświadomiła sobie wtedy, że zapomniała z pracy akt naszykowanych przez Biuro Aurorów, które zawierały zarys aktu oskarżenia dla znanego czarnoksiężnika, który produkował czarnomagiczne przedmioty trafiające, między innymi, do sklepu Borgina&Brukes'a. Miała je przeczytać, poprawić i oddać następnego dnia o poranku. Nie było mowy o spóźnieniach, jeśli chciała udobruchać Robardsa i zachować posadę.

 Przeskakując po dwa stopnie, żeby zyskać na czasie, znalazła się w pokoju, w którym zwykle pracowała. Na szczęście, poszukiwane dokumenty leżały dokładnie w tym samym miejscu w którym je zostawiła. Już miała opuścić biuro, kiedy jej uwagę przyciągnął łomot w sąsiednim pomieszczeniu – gabinecie Robardsa. Dobyła różdżki i z bijącym sercem zaczęła cicho skradać się w stronę źródła hałasu. Z rozmachem otworzyła drzwi i uniosła różdżkę na wysokość ramienia, gotowa do ataku. Coś poruszyło się po jej prawej stronie i wyczulona na każdy najdrobniejszy ruch, Hermiona rzuciła zaklęcie.

Coś, trafione drętwotą, z głuchym jękiem i głośnym łoskotem upadło na podłogę, strącając przy okazji połowę zawartości biurka Robardsa. Coraz bardziej przerażona, podeszła bliżej, nachylając się nad unieszkodliwionym przeciwnikiem.

- Na Godryka, Malfoy! – krzyknęła, rozpoznawszy jasne włosy. – Niemal cię zabiłam, idioto!

Szybko cofnęła zaklęcie, ale nie doczekała się natychmiastowego wytłumaczenia. Owszem, Malfoy próbował coś powiedzieć, ale przypomniało to jedynie bełkot. Był pijany w sztok. Ten człowiek jest niemożliwy, pomyślała ze złością. Jeśli tylko Robards dowiedziałby się, że myszkowali w jego gabinecie bez jego zgody i wiedzy, oboje byliby skończeni. A teraz przez tego blond-kretyna i ona się naraża.

- O so ci chozi?

- Lepiej wstań, zrób tu porządek i wynoś się stąd jak najszybciej – syknęła, szarpiąc go pod rękę. Był ciężki jak kamień i tak samo chętny do ruszenia się z miejsca. – Malfoooy!

Sapnęła, próbując podciągnąć go do pozycji stojącej. Niemal zgięła się wpół, kiedy przerzuciła jego rękę na swój bark i oparła na sobie jego ciężar.

            Posadziła go na krześle i kilkoma ruchami różdżki doprowadziła biuro Robardsa do porządku. Kiedy gabinet wyglądał już tak jak powinien, skupiła swoją uwagę na Malfoyu.

            Boże i jak go tutaj przetransportować z Ministerstwa do domu?

Westchnęła. Zapowiadała się długa noc.

***

           

[ The Fray - Look After You ]      

            Obudził się z tępym bólem głowy. Przez kilka długich chwil leżał nieruchomo, patrząc w sufit i  przetwarzając w głowie wszystko co stało się w ciągu ostatnich kilku dni.

            Zostanie ojcem.

            Ale... to przecież niemożliwe. Jedna głupia chwila zapomnienia, jeden beztroski wyskok... To musiał być jakiś żart, ktoś robił sobie z niego jaja,  l o s robił sobie z niego jaja. Był młody, czekała go przecież kariera. Zakładanie rodziny było kolejnym, b a r d z o  o d l e g ł y m  etapem. Poza tym... zależało mu na Astorii, ale sam jeszcze nie wiedział czy chce być z nią... na zawsze.

            A co z...

- Jak się czujesz? I czy wiesz jakie mogliśmy mieć kłopoty, jeśli ktokolwiek by nas przyłapał?

            Na dźwięk jej głosu poderwał się zaskoczony do pozycji siedzącej i natychmiast tego pożałował, kiedy jego zbuntowany żołądek zmusił go do zgięcia się wpół i nieprzyjemnej czynności prosto na dywan.

            Hermiona westchnęła i wycelowała różdżką w zabrudzenie.

Chłoszczyść. Po chwili nie było po nim śladu.

- Nie musisz odpowiadać. - Zacisnęła usta; patrzyła na niego ze współczuciem.

            Draco jęknął jak mały chłopiec i opadł z powrotem na poduszki, zamykając oczy.

- Co ty tutaj robisz? - zapytał cicho, słabym głosem, nie uchylając powiek. Hermiona widziała, że walczy z kolejnym atakiem mdłości. Nie była pewna czy wywołane były zeszłodniowym alkoholem czy po prostu tym, co działo się w jego życiu.

- Nie pamiętasz? Prosiłeś, żebym została.

            Położyła go do łóżka. Ulżyło jej, gdy cały jego ciężar, do tej pory wsparty na jej ramieniu, przewalił się na materac. Nie protestował, kiedy ściągnęła mu kurtkę i buty. Zeszła schodami do przestronnej kuchni, gdzie znalazła karafkę z wodą. Wzięła ją ze sobą, mając zamiar położyć ją przy jego łóżku, jako zabezpieczenie na to, co spotka go o poranku.

            Wyglądał jakby spał - jego klatka piersiowa unosiła się miarowo pod kocem, którym go przykryła - ale kiedy odłożyła szklankę i karafkę na stolik nocny, złapał ją za nadgarstek.

- Nie odchodź. Proszę, nie dzisiaj - szepnął.

            Naprawdę miała ochotę wyszarpnąć rękę i uciec z jego przeklętego domu tak daleko, na ile wystarczyłoby jej sił w nogach, ale była Hermioną Granger, więc powiedziała tylko:

- Nigdzie się nie wybieram.

            Złapała go za rękę. Spojrzał na jej dłoń z niedowierzaniem. Przyciągnął ich splecione palce do swojego chłodnego czoła, następnie do ust, całując je delikatnie, tak, jakby prosił ją o wybaczenie.

- Gdzie ja miałem rozum?! - jęknął. Przyciągnął ją do siebie, chowając głowę pod jej ramieniem. Przylgnęła do niego, przytrzymując go w mocnym uścisku. Czuła jak pod powiekami zbierają jej się łzy. Jego świat właśnie rozpadał się na kawałki i zamierzała z całych sił pomóc mu je posklejać. Wiedziała za to, że jej świat już nigdy nie miał wrócić do normalności. Astoria spodziewała się dziecka. Jej Draco będzie ojcem. Wszelkie nadzieje, że jeszcze kiedykolwiek mogliby być razem, właśnie umierały. Nie mogła żądać, żeby od nich odszedł. Nie mogła tak okrutnie skrzywdzić kogoś, kto nawet jeszcze nie przyszedł na świat.

- Wszystko się ułoży, zobaczysz - powiedziała przez łzy i pogłaskała go po głowie. Obrócił twarz w jej stronę.

- Nic się nie ułoży, to nieodwracalne! - zawołał lekko stłumionym głosem. W jego oczach pojawiły się łzy. Złości. Bezsilności. A przede wszystkim strachu.

- Nie wiem co robić.

- Nic nie zrobisz. Wrócisz do niej. I będziesz dbał o nią i o... wasze dziecko. - Słowa, które opuściły jej usta, zaskoczyły ją chyba nawet bardziej niż jego.

            Jęknął, chyba po raz setny tego wieczoru.

- To musi być jakiś koszmar, jakiś głupi żart. Nie mogę być ojcem, ja... nie wiem czy potrafię, nie wiem czy w ogóle dam radę i...

- Będziesz cudownym ojcem. - Hermiona pogłaskała go po twarzy, mówiąc to z takim przekonaniem, że uśmiechnął się z wdzięcznością i zrezygnowaniem.

- Hermiono, ja... - Zawahał się, ale pozwolił, żeby ta myśl opuściła jego umysł. - Nigdy nie pokocham jej tak jak ciebie.

            Uśmiechnęła się mimowolnie, ale jednocześnie zaszlochała, natychmiast starając się to stłumić. Pochyliła się nad nim, ale w tym samym momencie on przyciągnął do siebie jej głowę, znajomym, władczym gestem. Złączyli usta w pocałunku. Był mokry i słony od jej łez. Draco zaśmiał się cicho - nie z radości - przytłoczony ironią losu. Oderwali się od siebie, a ona oparła czoło o jego czoło.

- A ja nigdy nie pokocham nikogo tak jak ciebie.

            Uśmiechnął się smutno.

- Jesteśmy tacy beznadziejni, Granger.

- Wiem. - Pociągnęła nosem i pozwoliła się objąć.

            Kilka minut później Draco zasnął, wyczerpany alkoholem i swoim życiem.

            Hermiona leżała jeszcze wiele godzin. Ciszę nocy co jakiś czas przedzierał jej tłumiony szloch, kiedy uświadamiała sobie, że wraz z jego odejściem do swojej nowej rodziny, jej życie straci wszelki sens.

            Po czym podniosła się, wyjęła z torebki zapomniane dokumenty i usiadła przy jego kunsztownie wykonanym dębowym biurku, całą siłą woli skupiając się na ich treści.

            Słońce przywitało ją, kiedy kończyła nanosić na pergamin ostatnie poprawki. Zerknęła na śpiącego Draco. Zdała sobie sprawę jak bardzo jest do niego przywiązana i jak bardzo go kocha. Postanowiła, że jakimkolwiek kosztem sprawi, że znów będzie szczęśliwy.

            Nawet za cenę jej zrozpaczonego serca.

"Kiedy tracę kontrolę, a miasto wiruje wokół

Jesteś jedyną, która to wie

Która to spowalnia

Jeżeli kiedykolwiek była jakaś wątpliwość

Moja miłość jest mi przychylna

To z pewnością najbardziej się liczy, mówi przekonująco"