37. Rodzinne dramaty sióstr Greengrass.

Opowiadanie II: Oszukać Przeznaczenie.

             [ Lilly Wood - Prayer in C ]

            Dafne Greengrass od czterech minut krążyła nerwowo po pokoju, klnąc pod nosem. Blaise Zabini śledził jej ruchy uważnym wzrokiem, rozparty na kanapie na drugim końcu pokoju i starający się kontrolować "sytuację Greengrass", jednocześnie jak najmniej mieszając się do dramatu, który rozgrywał się przed jego oczami.

- Zabiję go. Zabiję, parszywego drania - szeptała do siebie.

- Dafne, proszę, uspokój się.

            Jak Astoria mogła być taka spokojna?! Dafne gotowała się z wściekłości.

             Dokładnie sześć minut temu siostra powiedziała jej, że jest w ciąży. Od tego czasu, a raczej od momentu, kiedy ta informacja została w końcu przetrawiona przez umysł Dafne, która przez chwilę po prostu otwierała i zamykała usta, nie wiedząc co powiedzieć, Astoria poważnie obawiała się o życie ojca swojego dziecka.

- Jak mogłaś być taka głupia? - szepnęła Dafne, przykładając palce do skroni i masując je delikatnie. - Co powiedzą rodzice? Czy ty masz w ogóle pojęcie Astorio, z jakimi konsekwencjami wiąże się twój... stan?

            Pięknie, pomyślała młodsza z sióstr, teraz padło na mnie. Na Salazara, niech Draco w końcu sie pojawi i zrobi tutaj porządek!

            Szczerze mówiąc, Astoria miała pewne lekko uzasadnione obawy odnośnie do kwestii zjawienia się swojego chłopaka na tej niewielkiej rodzinnej naradzie, jaką postanowiła zaaranżować. Draco rozpłynął się w powietrzu, jak tylko dowiedział się o tym, że zostanie ojcem. Astoria postanowiła dać mu trochę czasu, ale minęły prawie dwa dni, a on nadal milczał. Doszła do wniosku, że zamiast siedzieć bezczynnie, powinna działać i zadzwonić do najlepszego stratega jakiego znała - swojej siostry. Przeczuwając jej reakcję (która zgadzała się w stu procentach), wiedziała też, że Dafne zrobi wszystko co leżało w jej mocy, żeby pomóc siostrze. Astoria wysłała również sowę do swojego nieobecnego chłopaka, mając nadzieję, że w końcu się zjawi i może przynajmniej Blaise przemówi mu do rozumu. To jedyny plan jaki była w stanie wymyślić. Sama była nie mniej roztrzęsiona niż jej starsza siostra, ale miała dużo więcej czasu na przyswojenie tej informacji. Najbardziej jednak przejmowała się reakcją Draco. Ciąża była na razie tylko suchym faktem - dopóki czuła się normalnie i nie widziała przed sobą wystającego brzucha, postanowiła nie panikować.

            Spodziewała się, że nie będzie uszczęśliwiony, ale to?! Przez dwa dni nie dał jej znaku życia. Nie wiedziała, co o tym myśleć. Postanowił odciąć się od odpowiedzialności? Zostawił ją samą, z dzieckiem? Czy w ogóle wróci?

- Draconie Lucjuszu Malfoy!

            Astoria podskoczyła na dźwięk wrzasku Dafne.

            Pojawił się.

            Żołądek młodszej panny Greengrass zacisnął się ze stresu tak mocno, że była pewna, że skurczył się do rozmiarów orzecha.

- Coś ty do cholery narobił? - Dafne stanęła w bojowniczej pozycji, wskazując palcem w siedzącą za jej plecami Astorię.

- Chciałbym zaznaczyć, że Astoria też była przy tym obecna. A poza tym, mi również jest bardzo miło cię widzieć, Dafne - mówił to spokojnie, ze znajomym drwiącym uśmiechem na ustach. Astoria odetchnęła; jej żołądek wrócił do normalnych rozmiarów. Draco wyglądał niemalże normalnie. Miał tylko lekko wygniecione ubranie. Czyżby nie spał w domu? Zmarszczyła brwi.

- Ty... parszywy... - Dafne nawet nie znała epitetu, który oddawałby okropieństwa o których myślała. Odruchowo sięgnęła po różdżkę.

- Dafne. - Tym razem Blaise wstał. Cokolwiek by się nie działo, nie pozwoli swojej ukochanej zabić ojca dziecka własnej siostry - swojego przyjaciela. Jakkolwiek szalenie to brzmiało.

- Blaise, nie wtrącaj się.

- O nie kochanie, to ty się nie wtrącaj. Pozwolimy im porozmawiać w cztery oczy...

- Blaise, ostrzegam cię, jeśli się nie odsu... zabieraj ode mnie łapy! Puść mnie, do cholery! Blaaise! Pożałujesz tego! Pożałujesz, obiecuję ci!

            Astoria zachichotała kiedy Blaise złapał rozhisteryzowaną Dafne i z łatwością zarzucił ją sobie na plecy, nie zważając ani odrobinę na jej głośne protesty, wymachiwanie nogami i groźby rzucane pod jego adresem.

            Byli dla siebie stworzeni.

- Dzięki, stary. - Draco położył dłoń na barku przyjaciela, a ten tylko skinął głową. Blaise zawsze miał doskonałe wyczucie, kiedy należy zostawić samych dwójkę ludzi.

            Dafne przez cały czas wymachiwała rękami, starając się dosięgnąć Malfoya.

- Nie myśl, że już skończyliśmy, Draco! Zapłodniłeś moją baby-sister, oj uwierz mi, że będziesz się jeszcze gęsto tłumaczył przed...

            Krzyki Dafne coraz bardziej milkły w korytarzu. Astoria przestała chichotać.

            Poważne spojrzenie Dracona przewiercało ją na wylot.

*

[ Gentleman- In My Arms ]

- Straciłaś rozum?! - Kiedy oddalili się na bezpieczną odległość, którą była kuchnia na drugim końcu rezydencji Zabinich, w którym mieszkali razem z Dafne, Blaise zdjął wierzgającą dziewczynę z pleców i posadził na jednym z blatów.

- Co zrobiłeś? Nie widzisz, że potrzebna jest tam moja interwencja? Znam Draco i znam swoją siostrę, zaraz da mu się zmanipulować i... - Dafne próbowała ześlizgnąć się z blatu, ale Blaise skutecznie jej to uniemożliwiał, stając między jej udami i trzymając na nich silne ręce.

- Blaise, puść mnie! Cholera jasna!

            W kuchni rozległ się odgłos siarczystego policzka i po chwili Blaise trzymał się za twarz, a Dafne przemykała przez kuchnię z szybkością Patronusa.

- Mówiłam, że pożałujesz - warknęła na odchodnym. Zanim jednak udało jej się dotrzeć do drzwi, poczuła, że Blaise łapie ją za nadgarstek. Próbowała się wyrwać. Uścisk był silny jak imadło.

- Dafne, nie widzisz, że oni sami muszą to przedyskutować? Przestań się szarpać! - Po raz pierwszy podniósł głos. Dafne zamarła. - Porozmawiajmy.

- Tu nie ma o czym rozmawiać.

- Dafne.

            Opuściła głowę, nie pozwalając mu spojrzeć sobie w oczy.

- To miałam być ja, Blaise - powiedziała cicho.

- O czym ty mówisz?

- To miałam być ja. Ja miałam nosić jego dziecko. Nie mogę na to patrzeć. On ją unieszczęśliwi i...

            Puścił jej rękę.

- Zaraz, zaraz, poczekaj... Nie rozumiem. Myślałem, że już go nie kochasz. Myślałem, że... - Był zdezorientowany. Na jego twarzy malował sie wyraz bolesnego zaskoczenia. Dafne natychmiast zrozumiała swój błąd. Blaise nie zrozumie. On nie składał się z tylu odcieni szarości co ona - z reguły rzeczy były dla niego albo białe, albo czarne.

            Blaise nie zrozumie, czego tak panicznie boi się jego dziewczyna.

            Dafne wiedziała, że nie może go okłamywać. Ale jak miała mu wytłumaczyć, że na jej oczach rozgrywa się jej najgorszy koszmar? Tylko że w jej roli miała wystąpić Astoria.

            Tak bardzo chciała mu wytłumaczyć jak bardzo toksycznym mężczyzną jest Draco Malfoy i jak bardzo Dafne boi się o swoją siostrę i to... dziecko. Chciała wykrzyczeć wszystko co podpowiadała jej intuicja - czyli to, jak bardzo skrzywdzi ich ten człowiek. Jednak postanowiła zatrzymać dla siebie wszelkie te rewelacje, przynajmniej do momentu, kiedy dowie się, co może zrobić z tą wiedzą.

- Blaise. Jesteś jedynym mężczyzną, którego kocham - powiedziała stanowczo i ujęła jego twarz w dłonie. - Ale stare uczucia i wspomnienia nie odejdą. Zawsze będzie mi na nim zależało. To nie znaczy, że nie jestem szczęśliwa. Po prostu chciałabym wyrzucić go ze swojego życia, a on właśnie ugruntował w nim swoją pozycję. Musisz zrozumieć jak jest mi teraz ciężko poukładać to wszystko w głowie.

            Blaise westchnął. Nie wiedział co powiedzieć. Analityczny umysł Dafne rozkładał wszystkie fakty na części pierwsze, a on chciał po prostu... spokojnego życia. Postanowił nie drążyć więcej tematu. Nienawidził tego, że Dafne i Draco kiedyś tworzyli parę, że dzielą ze sobą tyle przeżyć i wspomnień. Ale wiedział też, że nie może z tym nic zrobić.

            Wyciągnął ramiona i objął ją czule. Teraz była jego i liczyło się tylko to, że była tysiąc razy szczęśliwsza niż kiedykolwiek i z kimkolwiek wcześniej.

- Przepraszam za policzek - szepnęła, dotykając jego delikatnie zaczerwienionej skóry.

- Mam kilka pomysłów, jak możesz mi to wynagrodzić - szepnął jej do ucha, przy okazji całując to miejsce.

- Oj, nie wątpię....

*

            Dafne miała wrażenie, że minęło dopiero pięć sekund odkąd opuściła ten pokój, ale oni wyglądali, jakby już zdążyli sobie wszystko wyjaśnić.

- Już się uspokoiła? Nie chciałbym, żeby huragan Dafne zrobił mi krzywdę.

            Blaise machnął ręką w stronę Malfoya, starając się go uciszyć. Nie po to tyle czasu uspokajał Dafne, żeby Draco znowu dolał oliwy do ognia.

- Już nie przesadzaj! Zareagowałbyś dokładnie tak jak ja! - żachnęła się dziewczyna.

- Szczerze wątpię. - Draco patrzył na Dafne wyzywająco. Blaise westchnął. Astoria siedziała nieruchomo, nie zwracając uwagi na kłótnię.

- Za kogo ty się uważasz?! Wydaje ci się, że możesz mieszać w życiu każdej napotkanej osoby? Granger... moim, a teraz Astorii? Co zamierzasz teraz zrobić? Zostawisz ją w tym problemem? Czy może chcesz...

             Draco zrobił krok do przodu; jego policzki zarumieniły się ze złości. Wspominając o Hermionie, Dafne przekroczyła pierwszą granicę. Sugerując, że porzuci swoje dziecko, przekroczyła   w s z e l k i e  granice.

 - Oczywiście, że zajmę się Astorią i moim dzieckiem, za kogo ty mnie masz?!

- Mam kilka określeń w zanadrzu. - Greengrass  uśmiechnęła się jadowicie, zadowolona, że w końcu udało jej się poruszyć Malfoya. Zanim jednak zdążyła napawać się wygraną, Draco uśmiechnął się krzywo.

- Nie unoś się już tak więcej Dafne, w końcu jesteśmy już prawie rodziną.

- Co...

            Draco odsunął się odrobinę. Dafne z niedowierzaniem patrzyła to na Draco, to na swoją siostrę, która wyglądała, jakby właśnie wygrała na loterii milion galeonów. Do tej pory nikt nie zauważył, że nieobecna Astoria jest czymś wysoce zajęta.

            Dafne wydała nieokreślony dźwięk zduszonym głosem i rzuciła się w kierunku Astorii.

 - O co znowu tyle krzy... - Słowa zamarły w ustach Blaise'a, kiedy to zauważył.

            Pierścionek zaręczynowy mienił się w promieniach słonecznych, wpadających do salonu przez wielkie okna.

            Zabini, oślepiony blaskiem drogiego kamienia, natychmiast zrozumiał o co tyle krzyku.